De kust en de wadi

Op maandagochtend haalt Nasser, inmiddels de "huisgids" van Clau me op voor een driedaagse trip.

We vertrekken in een towncar (personenauto) en wisselen die straks om voor een 4x4 voor 't ruigere gebied.

De trip leidt Muscat uit, langs ontzettend veel bouwactiviteiten en wegenbouw richting Sur. Iedereen scheurt hier als gekken en 't eerste bijna-ongeluk gebeurt als we nog geen 5 minuten op weg zijn: met gillende banden remt een taxi en schuift 90° tegen de klok in op de linkerrijhelft, vlak naast ons. Het gaat net goed...

De heuvels langs de snelweg lijken manmade: brokken steen op enorme stapels. Dit is beslist niet het mooiste stukje Oman. Nasser "rijdt veilig" zegt Claudia en met 120 km per uur zijn we bij lange na niet de snelsten. Veel industrie, grote gebouwen, kraanwagens en wegarbeiders met allerlei soorten doeken om hun hoofd gedrapeerd. 't Is hier bloedheet en ze kunnen nergens naartoe, in de volle zon.

Na een uurtje ofzo rijden verlaten we de snelweg. We rijden langs ruige kust, met hier en daar een klein dorpje. Bij Dibab draaien we van de oude kustweg een strak aangelegde weg de parkeerplaats van onze eerste bezienswaardigheid op: een sinkhole.
Via strak aangelegde en aangeplantte tuinen (natuurlijk kurkdroog en zanderig) lopen we op een ommuurd gat toe. Ik ben dan ook blij verrast dat de sinkhole (met een verbinding met de 100-nog-wat meter verderop geleden zee) prachtig blauwgroen is, met ontzettend helder water. Een schitterend kobaltblauw met zwarte vogel scheert door het gat en landt op de gele rotsen. Het water is echt onvoorstelbaar: van elke kant lijkt het water een andere kleur aqua te hebben. Blijkbaar zijn er waaghalzen die van pak 'm beet 20 meter hoogte in het water springen, maar ik bedank voor de eer. Het is inmiddels bloedheet dus ik neem de lange trap naar beneden niet, want what goes down, must come up denk ik dan maar, pffff. Na een paar minuten genieten lopen we terug naar de auto en ik heb mijn zinnen gezet op STRAND! Nasser geeft aan zo te stoppen maar ik kan niet wachten en bij 't eerste 't beste kiezelstrand roep ik: kun je me er hier even uitlaten. Blij als een kind op Sinterklaasavond spring ik uit de auto en strompel over de kiezels naar beneden. Een lekker zilt briesje en ik krijg helemaal een geluksgevoel. Ik heb meteen een mooi stuk drijfhout te pakken (erg VT-wonen), een paar mooie schelpen en volop mooie stenen. Hopelijk zitten erg geen creepy crawlies in want bij gebrek aan een zakje gaan ze rechtstreeks in de broekzak. Hard om mezelf lachend omdat ik al bijna 3x natte voeten oploop denk ik: 't is maar goed dat niemand me ziet!

De chauffeur kijkt me aan alsof hij denkt: "niet in mijn auto" als ik 'm mijn stuk drijfhout geef, maar hij stopt 't braaf bij mijn koffer.

Niet al teveel verderop wordt ik alsnog gedropt op een mooi wit zandstrand (ik was weer te ongeduldig) en hier gaan de sokken en schoenen uit: tenen in 't water en zand. Jippie! Lekker uitwaaien en genieten. Wat is 't hier mooi!

Omdat het inmiddels tegen lunchtijd loopt, rijden we (nog steeds via de oude kustweg vol kuilen, omleggingen etc) naar Tiwi, een klein dorp. Hier is 't beduidend anders dan in Muscat: witte huizen, vervallen en afbrokkelend. Geiten lopen over de weg en liggen nieuwsgierig te kijken als ik op ze afloop. Op een klein parkeerplaatsje wordt een auto belaagd door 3 geiten: op de motorkap en op het dak. Arme eigenaar, want niemand heeft hier lulllige goedkope of oude auto's!\
Ik maak een paar mooie foto's van de deuren: die zijn hier telkens erg mooi versierd, met allerlei tekens en tig verschillende afbladderende lagen verf! Leuk!

Even verderop gaan we naar een klein restaurantje. Het eten is zalig: een soort gefrituurde tandoori-kip, runderstoofvlees, salade, een soort naanbrood en dal (gele erwtensaus). Ik eet natuurlijk veel te veel want het is weer hartstikke lekker.

Bij het winkeltje tegenover 't restaurantje, dat inmiddels volloopt met Indiase gastarbeiders die hier voor de rotklussen als wegwerkzaamheden naartoe worden gehaald, hangt een grote lichtbak aan de geven: Sale of foodstuff. Vrij vertaald als: verkoop van voedseldingetjes. India heeft blijkbaar geen alleenrecht op rare spellingen en vertalingen, hahaha.
Na de lunch rijden we naar Wadi Shab. Ik ga samen met een lokale jongen want ik wil naar de grot die als een beloning aan 't eind van een uur lang klauteren door een rotsachtige wadi ligt. En klauteren en klimmen is 't. De rotsen en kiezels steken door mijn sneakerzolen en ik strompel verder, terwijl die jongen op zijn afgesjokte sandelen voor me uitrent. Omdat ik al sinds de dag voor vertrek schandalige pijn in mijn bovenrug heb doe ik erg voorzichtig. De klim gaat best sterk omhoog en ik hijg en puf zo hard dat de jongen angstvallig achterom blijft kijken.

De wadi (een soort vallei) ligt tussen enorme rotsblokken en 't is er warm! Het uitzicht is waanzinnig, de hemel helderblauw boven de gele roswanden. Na een flinke wandeling komen we bij de eerste poeltjes: helder fris water met wat waterplantjes erin. Ik denk: is dit 't? Maar dan komt de verrassing: diepe poelen aquablauw en azuurblauw water dat langzaam naar beneden kabbelt. Het duurt even voor we een plek vinden die niet zo steil is dat ik te pletter val. Gelukkig heb ik mijn badpak al aan en ik wurm me uit mijn kleren. Mijn tas verstoppen we in een spleet in de rotsen en mijn camera neemt Habib mee. Voor de islamitische Omani heb ik netjes een omslagdoek mee maar als ik op mijn buik over de glibbergladde stenen schuif ben ik die binnen de kortste keren kwijt. Dan maar in de hand houden. Habib, die vrolijk rondsprint over de door algen glibbergladde stenen, zegt: swim like a crocodile als ik op genante wijze op mijn buik lig te spartelen als een gestrande walvis en 50 cm diep water, hahaha.
Al zwemmend tussen die indrukwekkende natuur (en een paar locals die van 15 meter hoog naar beneden springen) voel je je erg nietig. Het water wordt steeds groener en blauwer en de rotsen steiler en grilliger. En dan, aan 't einde van de enorme diepe poel nummer 3 komt de verrassing: door een spleet waar je, met je kin op 't water, net met je hoofd doorkunt, schuifel je watertrappelend een enorme lichte grot in met lichtgevend water, lijkt 't bijna. Ik ben blij dat ik niet vast ben komen te zitten in de nauwe spleet en ik GENIET! Voor iemand die bang is voor water best een prestatie, hahaha. Ik denk maar niet wat er in deze diepe, diepe, diepe grot in het water op de loer kan liggen. Waanzinnig mooi!

Op de weg terug heb ik, door de makkelijkere wandeling, nog meer oog voor de details: grillige rotsen met dorre planten steken af tegen de helderblauwe hemel. Palmbomen langs de kanten, een verstopt paradijsje in 't droge, krokant gebakken landschap van Oman.

We scheuren langs Sur (da's voor morgenvroeg) en we komen net voor zonsondergang aan in al Naseem camp. Van de buitenkant ziet het er armoedig en vervallen uit, maar de eenvoudige houten hutjes hebben 3 nette bedden met dunne maar schone matrassen en fris beddengoed. Ik ben vannacht de enige gast en voor mij wordt er een heel buffet opzet: krokant gebakken vis (zalig), stoofvlees in Omani sausje, rijst, Libanees brood, dal, gepofte aardappel, salade. En tja, dan wil je ze ook niet beledigen he! hahaha.