Hoge golven, bruisende poelen en heel hoge kades

’s Ochtends doen we niet eens meer de moeite naar de haven te lopen. Ik bel om te horen te krijgen dat er teveel wind is om uit te varen. Bart vind het best, ’s ochtends eens niet vroeg uit huis. Maar dan kent ‘ie zijn tante nog niet, haha. Na een flinke mail naar de quadverhuurder in voorbereiding op de financiële afwikkeling zijn we niet heel veel later toch op pad.

We nemen de bus een paar haltes naar een getijdepoel in de rotsen waar ik vijf jaar geleden zwom en doodsangsten uitstond. Gelukkig zit er een muurtje die de grootste zuigkracht uit de poel wegneemt, tenminste, als er niet twee meter hoge golven overheen spoelen, zoals vandaag. Ik schat in dat het veilig genoeg moet kunnen dus Bart gaat het water in, onder geroep en gecommandeer van moi, de overbezorgde tante. Boven op de boulevard staan mensen naar beneden te kijken om te zien of hij nou echt gaat zwemmen of niet. Maar door de ruwe omstandigheden en de rotsen in het water kan ‘ie er sowieso niet zwemmen want ‘dan schuur ik met mijn buik over de uitstekende rotsen’. Een vrouw met een pitbull komt eraan, de hond springt enthousiast door de branding en hapt naar ’t schuim. Maar ook de hond gaat er niet ver in.

Dan ziet Bart een soort kanaal in de rotsen, die elke tiende golf overspoeld wordt door een kolkende, schuimende massa water. Dus hoppa, daar dan maar languit in, nadat ik heb gecheckt of hij niet weggespoeld kan worden. Ik vind het eng. Hij vindt het leuk!

Na een flinke wandeling helemaal omhoog langs de kust gaan we uiteindelijk terug naar The Point, voor ijs natuurlijk, maar ook voor de Marks and Spencers waar ik wat lekkers wil kopen. De supermarkt waar we een nagelknipper moeten halen (die niet mee terug mag in de handbagage) zit er naast. Net voor we naar binnen gaan, zie ik veel mensen op een hoge kade. Wat is daar te doen? Ze zijn er aan ’t zwemmen! Met een tas vol lekkers om te picknicken wil ik naar buiten. Maar Bart kan de verleiding niet weerstaan: we belanden bij de ijssalon, eten broodjes en Italiaanse gevulde spinazie-polenta-dingen en Bart weer een paar flinke bollen ijs. Omdat zoveel van de geplande dingen niet doorgaan, maak ik Bart blij met een set onderbroeken bij de Armaniwinkel. Zijn dag kan niet meer stuk.

Bart is niet heel enthousiast, als ik doorzet om bij de kade te gaan kijken. Het blijkt een twee tot drie meter boven het water uitstekende kade te zijn waar tientallen mensen zonnebaden en waar ook een flink aantal mensen in het water dobbert. Met een trapje kun je het lager gelegen water in en uit.

Dat wil ik ook! Om voor Bart de spirit er een beetje in te houden vooral, want ik ben nog steeds een angsthaas, maar het is natuurlijk best kicken met golven van twee tot drie meter hoog. Je moet op precies het goede moment het trappetje af: precies tussen twee golven in anders rukt de golf je van het trappetje af of word je overspoeld door een enorme plens water. Beide scenario’s staan mij niet aan.

Bart ligt er al lang in, voor ik überhaupt de moed bij elkaar geschraapt heb. In het water is ’t doodseng. De golven gaan van drie meter onder de kade tot bijna aan de bovenkant. Er is geen noemenswaardige stroming maar spannend vind ik het wel. Tot ik er aan wen. Bart lacht zich dood. Water in neus, mond, ogen? Stel je niet aan, wat is daar nou eng aan? We snorkelen, zien niet heel veel vissen maar genoeg om het leuk te houden.

Op veel plekken langs de kade liggen flinke rotsen onder water, desondanks duiken de meeste malloten zonder de diepte te checken het water in, in een gewone duik of met salto’s en wat dies meer zij. Op de goede plek (zonder rots eronder) springt Bart uiteindelijk ook. Ik hou ’t bij het trapje, wat eruit gaand net zo’n uitdaging blijkt als erin. Maar om eerlijk te zijn: ik vind het supergaaf, in de hoge golven, zo aan de kade, met op de achtergrond de goudgele huizen en kerken van Valletta.

We vermaken ons een tijd prima. Bart lacht me uit als ik, na de nodige: pas op, laat het niet vallen, zelf de hele pot zonnebrandcrème uitstort in het grind op de kade. De rest van de vakantie schuurt onze zonnebrandcrème flink, want ik schuif het zwikkie zo het potje weer in. Zuinigheid met vlijt…

Als het afkoelt, en we hard hebben gelachen om een Russisch gezin dat volledig overspoeld wordt door een op de kade klappende golf en letterlijk al hun spullen over de kade drijven omdat ze niet hadden gezien dat iedereen een veiliger plek zocht, gaan we richting appartement.

Die avond eten we thuis onze snacks en Bart als toetje weer een beker Oreo-cookies-ijs. Volgens mij is ‘ie blij als ik aangeef dat ik het niet lust! We zijn nog vroeger dan anders, maar met een goed boek, YouTube en de ondergaande zon op ons terras vermaken we ons prima.