Geen gekke dingen

Vrijdagochtend ga ik nog even langs mijn ouders om mijn vader te feliciteren met z'n verjaardag. Om 9 uur rij ik weg richting luchthaven Dusseldorf waar ik veel te vroeg aankomen om in te checken. Eten dus maar :-)) Een lekkere sushi met groene thee om 11 uur 's ochtends. Ach, waarom niet! En voor ik het weet zit het kleine eettentje vol met mensen die volgens mij aangemoedigd worden door mijn verlekkerde blikken.

Het inchecken heb ik online al gedaan en ik ben zo klaar. De vlucht vertrekt op tijd met nog niet voor een kwart van de stoelen bezet. Zodra we in de lucht zijn spring ik dus naar de andere kant van 't gangpad: vooral om te ontkomen aan een kletsgrage Turkse duitser die (gelukkig tegen een ander) voluit vertelt over alle heilige islamitisch begraafplaatsen die hij bezocht heeft en zich vervolgens volgiet met rode wijn. Ahum...

Met 3 stoelen voor mijzelf kom ik deze 3 uurtjes wel door. Zeker als ze de eerste warme maaltijd komen rondbrengen: lekkere salade, kofte met gegrilde groente en pilavrijst. Best lekker!

Met 3 kwartier vertraging komen we aan op Istanbul Ataturk. Ik knijp 'm al een beetje, want met 1 uur en 20 minuten overstaptijd wordt dat wat krapjes. Dus ik race met mijn ergerlijk hard brommende rolkofferte rond op de waanzinnig mooie, drukke en pronkende luchthaven totdat blijkt dat de vlucht naar Muscat ook vertraging heeft. Dus op mijn dooie akkertje klok ik een frisdrankje naar binnen, gevolgd door een flesje water... allemaal gewoon betaald met euro's. Makkelijk.

De vlucht naar Muscat is warm en overvol. Een onwelriekende, grote man zit tussen mij en een gehoofddoekte vrouw. Gelukkig voelt hij zich uiterst oncomfortabel tussen 2 vrouwen en hij verkast na het opstijgen meteen. Lekker, weer 1,5 stoel per persoon. Voor we 't weten krijgen we de tweede warme maaltijd van de dag geserveerd. Een pasta met gegrilde groenten in een rode saus. Yummie! De griekse salade maakt 't helemaal af. Je kunt mij afvoeren: buikje rond, oogjes dicht. Ik slaap dan ook (alweer) bijna de hele weg.

Op de luchthaven van Muscat stap ik een warme avondlucht in. Balmy, op z'n Engels. Lekker, het ruikt hier naar "op reis zijn".

Ik race over 't tarmac naar binnen (mijn handige actie in Egypte herinnerend, waar ik eindeloos stond te pingelen op een taxi tot ik besefte dat het de allerlaatste op de parkeerplaats was en ik blij mocht zijn dat ik uperhaupt vervoer had), betaal 6 rial voor mijn visum bij het wisselkantoor. De douane begroet me met een "goodmorning" (want 02.45 uur) en 3x knipperen later sta ik bij de bagageband.

De douane blikt of bloost niet over de 18 pakken boekweitmeel voor Claudis in mijn koffer en binnen een paar tellen sta ik buiten. Ik race op de taxi's af, koop een prepaid ticket bij een ergerlijk ongeinteresseerd Omani meisje (8 OR ofwel 16 euro) en alweer 3x knipperen later zit ik in de taxi op weg naar Claudia's huis.

En dan komt de aap uit de mouw: mijn erg officiele Omani taxichauffeur weet niet waar ie Clau's adres moet zoeken.

We flitsen langs grote, witte panden met een en al pracht en praal. Was het niet dat ik op de luchthaven overal Omani's in de witte lange dishdasha's zag met traditioneel hoofddeksel of hoofddoek (tulbandstijl), dan zou ik zweren dat we op de wegen van Los Angeles reden: shopping centers langs 4 baanswegen, alles op flinke afstand van elkaar. Maar dan blijkt het toch echt Oman: de grote moskee in volle verlichte glorie, reclameborden met het arabisch netjes aangevuld met de Engelse vertaling op elk gebouw en natuurlijk de chauffeur die wil weten of ik getrouwd ben en kindertjes heb.

Na een minuut of 8 doen alsof mijn telefoon niet werkt bel ik Clau wakker en die gidst ons tussen de BMW-garage en het Sultan Center door de heuvel op richting haar huis.

Mijn Omani chauffeur giebelt een keer nerveus als Clau in een korte ochtendjas met ontblote knieen op ons staat te wachten: die frivole Nederlanders ook! :-))

Na de eerste begroeting en een koud glas water brengt ze me naar mijn kamer: heerlijk koel marmer, een enorme balzaal met een mooi opgemaakt bed, grote bloemen ernaast: een paleis! Na nog een snelle blik op de slapende kindertjes kruip ik onder de wol (okay, dekbed... ja echt) en geniet van de gedachte dat ik morgenvroeg uit mijn kamerraam de zee kan zien.