Opgaan in de massa?

Na een korte pitstop in mijn hostel ga ik weer op weg. Nu naar de andere kant van Meshrop Mashtots Ave.

Op straat is het inmiddels flink druk. Het palet aan vrouwen kent hier twee extremen: de dames van 60 plus die hariger zijn dan de mannen: snorren, baarden, lange grijze sprieten. Ieuwk! Ze dragen herenschoenen, wijde plooirokken en hoofddoeken. Aan de andere kant de jonge, bloedmooie meiden. Stuk voor stuk zijn ze slank, hebben geweldig mooi haar, een dikke laag makeup en strakke kleding. En stuk voor stuk dragen ze schoenen en laarzen die in een beetje pornofilm niet zouden misstaan: plateauzolen, hoge hakken, glitter of riempjes en totaal onpraktisch op de oneffen trottoirs van Yerevan.

Tegenover de Blauwe Moskee ligt een grote Shuka: een groot marktgebouw met betonnen blokken als marktkraampjes. De markt is rustig en de groenten zijn in deze tijd van het jaar niet noemenswaardig.Flespompoenen zijn alom tegenwoordig, behalve op de menukaarten die ik tot nu toe zag, haha.

Veel kraampjes verkopen zoetigheden van noten, gedroogd fruit en gesuikerde glazige vellen in verschillende kleuren. Een man biedt me een stukje aan. Best lekker!

In Rusland baarde me het al zorgen dat iedereen me in het Russisch aansprak (lees: het personeel bij TGI Fridays waar ik een lekkere pineapple mocktail dronk en tortillachips at). Maar ook hier kijken mensen niet naar me om. Een fijn en veilig gevoel, hier op straat. Zelfs in het donker! Maar of ik nu geschaard wil worden bij de geblondeerde Russischen en Armeensen. Jaiks!

Maar goed: na de Shuka (markt) ben ik doorgelopen naar de rivier. In de Surp Sargiskerk stak ik mijn hoofd naar binnen, middenin een huwelijksvoltrekking. Oepsie. Het uizicht over de rivier is troosteloos: aan de ene kant het stadion, middenin een droog vies terrein en aan de andere kant de Harastanbrug en meer troep. Met erachter gebouwen tegen een mooie heuvel.

Terug op de grote boulevard vang ik een glimp op van een mooi gebouw. De gevel van de Blauwe Moskee blijkt een enorm mooi bouwwerk te verbergen met een azuurblauwe koepel en een hoge minaret. De enige resterende moskee in dit christelijke land. Ik dool door verlaten en verwaarloosde steegjes om de moskee heen. Het parkje op de binnenplaats is rustig en de moskee ligt voor werkzaamheden ingepakt in plastic. Fraai plekje!

Het Museum of Modern Art huist schilderijen en sculpturen van Armeniers vanaf ca. 1960. Voor 1 euro entree mag ik naar binnen. De door schimmel aangetaste muren hangen vol met roestige stukken buis waaraan de schilderen opgehangen zijn. Bizar geheel. Vooral ook door grauwe, deprimerende schilderijen van hoofdeloze mensen, of Russisch aandoende doeken. Maar twee schilderijen spreken me aan: Minas Avetisyan (Jajour) en Valerik Apyan of zoiets. Naarmate ik verder naar binnen kom, doen ze meer lampen aan. Als ik terugloop, gaan ze achter me uit.

Bij een Segafredo mix ik me met het decadente deel van de bevolking. Een gebakje en een kop thee kosten hier net zoveel als een volledige warme maaltijd, haha.

Na een korte wandeling over Republic Square met indrukwekkende grote (Sovjet)gebouwen ga ik huiswaarts. Het gevallen en onthoofde beeld van Lenin bekijk ik wel een andere keer. Yerevan is vals plat, ik ben al 6 uur in de benen en ik ben uitgeteld.

's Avonds dool ik rond op zoek naar een kleine snack, in de hoop het dagritme van hier op te pakken, ook al heb ik geen trek.
Overal zitten restaurantjes in soutterains, verstopt behalve door de (niet-leesbare) felle uithangborden. En eethuisjes, en grillrestaurantjes! Ik eet in een anoniem eethuisje/snackbar een soort shoarma, een wrap gevuld met kip, een bruinebonenmix, groenten en lekkere sausjes.

Tamunyan is een grote drukke straat langs de opera en er zijn veel mensen op straat. Overdag is dit volgens mij een drukke winkelstraat. Ook de moeite waard om nog eens naartoe te gaan.

Maar nu lekker op tijd naar bed (21.30 uur nu) want morgen om 9 uur vertrek ik voor een 12 uur durende rondreisje over het platteland.