Alinja en Qarabagh

Snel prop ik een ontbijtje naar binnen. Ontbijten doen ze hier laat, na achten, en ik word om 08.30 opgehaald voor een dagtrip door de regio Nakhchivan.

De chauffeur metunibrow spreekt letterlijk 2 woorden Engels. En dat vind ik best fijn, geen nodeloze feiten spuien die ik toch niet onthou. Rust!

Vandaag staan Alinja, het Macchu Pichu van Azerbeidzjan, en Qarabagh Mausoleum op de planning.

Binnen no time scheuren we de stad uit en het is meteen geweldig. Hoge bergen om ons heen. Ilan Dagh die dichterbij komt en weer uit het zicht verdwijnt. Hoe verder buiten de stad, hoe meer vierkante oude Lada's. De huizen worden ook steeds armoediger en dorpjes Oostblokkeriger. Ik trek mijn beperkte Turks tevoorschijn want dat 'lijkt' het meest.

In de dorpen liggen op ca 40 cm boven de grond gele leidingen, die voor poorten en deuren netjes naar ca 2.5 meter omhoogbuigen. Ik maak handgebaren en vraag: su? Gaz? Het blijken net als in Georgië gasleidingen te zijn. Alleen zijn ze hier niet blauw maar geel dus.

De gele leidingen zijn ook perfecte zitplaatsen als je wacht op bus of marschrutka, getuige de volksstammen die ik erop zie zitten.

Niet ver buiten de stad zie ik er zelfs 2 koeien aan vast geknoopt. Ze staan geduldig te wachten tot ze gemolken zijn, door een jonge vrouw, zo langs de weg. Ik zie herders met schapen en geiten. Eentje zelfs met koeien. En een kudde met een gezadeld paard, waar de herder dan weer spoorloos is. De natuur is woestijnlandschap, met die mooie bergen in de achtergrond.

De chauffeur houdt van hard rijden, tot ik ineens roep: dayan?!. Stop! Of het fatsoenlijk genoeg is zonder werkwoorden en fatsoensvormen weet ik niet, maar dat ik wil stoppen, komt over. Vol op de rem, zodat ik kan uitstappen voor een foto.

Mijn oren ploppen, we gaan de hoogte in. Wat is het hier mooi! Bergen, rotsachtig of groen. Grillig of glooiend. En dan staan we na een half uur rijden bij Alinja. De moed zakt me in de schoenen. Boven op een hoge top zie ik een muur. Daar moet ik naartoe. 1500 hoogtemeters recht omhoog in al ijle lucht. Meer dan 2000 traptreden, gemetselde, dat dan weer wel.

De chauffeur loopt mee naar de eerste treden, en dan hijg en puf ik al. Ik vraag naar tuvalet wat in Azeri 'tualet' blijkt te zijn. Het museumpje heeft er 1. Heel schoon maar zonder papier en water, en stinkend als de pest. Gezien alle tuinslangen in de tuin hebben ze wel water, alleen nu even niet. Gelukkig heb ik toiletpapier bij me. Maar plassen op een bruine schuimende massa wordt er niet aangenamer door. Ervaringsdeskundige, so you don't have to.

Afijn, geen uitstel meer mogelijk. Daar ga ik. Per 4 treden, gescheiden door een vals-plat stuk. Uiteindelijk ga ik hijgend als een oud paard 32 treden per keer, puf ik daarna uit en wacht tot mijn hartslag weer acceptabel is. Op naar de volgende 32. En dat tig keer. Tig keer want 2000 treden is veel! Halverwege komt die enige andere toerist me achterop. Hij gaat iets sneller dan ik, maar niet veel. Wat een hel dit. Maar tegelijk: wat fantastisch. De ijle lucht, tsjirpende vogels en geritsel van onzichtbare beesies in het gras op de steile helling. En het uitzicht! Wow, wow, wow. Bergen overal waar ik kijk, knalblauwe hemel en zo'n hete zon dat ik blij ben dat de weg omhoog grotendeels op de schaduwzijde ligt.

Roofvogels zweven in de windstromen tussen de toppen. Auto's kruipen als mieren over de weg ver beneden me.

Ik denk er een paar keer over te stoppen, niet-fit en overgewicht zijn niet de ideale situatie om een berg op te moeten. Over de terugweg in combi met zere knieën wil ik niet eens nadenken. Ik blijf foto's schieten!

Als ik denk: fuck it, ik stop, reken ik uit dat ik nog 6 etappes van 32 a 40 treden moet... om er om de hoek achter te komen dat er nog meer trappen liggen. Ik zet door, en kom aan bij Alinja Castle... voor een underwhelming doodgerestaureerde ruïne van een voormalig kasteel. Maar dat wist ik, hahaha. Het ging om de ervaring! Die toerist vertrok er toen ik aankwam en wow, wat is het spectaculair hier, in mijn eentje op een 1500 meter hoge steile berg met uitzichten... pfff. Nog iets hoger, want ik moet een foto schieten natuurlijk.

Een uur deed ik erover. En naar beneden toch ook nog 25 minuten, de pauzes om nog even langer te genieten niet meegerekend.

Aan de voet van de berg springt de chauffeur in de auto als hij me ziet. Ik zeg sjai, want de Turkse ç wordt minder scherp uitgesproken hier. Een bolle ruige man zet de theepot of de samovaar (heet dat zo?) en even later zitten we aan de thee.

Volgende halte: Sheikh Khorasan's tombe in een soort kerkje met metalen dak. Een pelgrimageplek, las ik voor dit op mijn llijstje kwam. Voor de deur liggen mooie scherven met glazuur, van voorbije tijden. Zoveel mooier hier dan in een museum.

Een oudere vrouw in bloemetjeskleren en hoofddoek doet de deur voor me open en de lamp aan. Ik werp een blik op het graf en kijk even rond. Er liggen 36 kleden. Op mijn vraag (vooroverbuigend als in gebed) knikt de vrouw ja en wijst me de richting van Mekka.

Als we de kleine ruimte uitkomen, vraagt ze me op de thee, maar ik heb net 3 glaasjes op. Ook dat maak ik met handgeboren en 'Alinja çay' aan haar duidelijk. Lachend zwaait ze me na, wachtend om de deur voor een volgende bezoeker open te doen.

Als een malloot scheuren we weer terug naar Nakhchivan stad. Qarabagh ligt nl precies aan de overkant van de stad. Meer natuur, basic dorpjes, geel als de kleur van de grond hier. En ineens besef ik: wat is het hier schoon! Nergens vuilnis, geen schroot. Hooguit verlaten gebouwen hier of daar. En dat schone, dat lijkt tot nu toe, op dag 3 de norm. Ook de hele treinrit zie ik geen vuilnis, geen troep. Bijzonder.

Als we bij het mausoleum Qarabagh aankomen, ligt het verlaten te blakeren in de zon. Bij een gebouwtje rechts galmt harde trommelmuziek en een blaasinstrument dat ik niet kan thuisbrengen. Wat mooi. Ik treuzel om er nog wat langer van te kunnen genieten.

Als de muzikant ons ziet, worden instrumenten verlaten en opent hij de deur. Ik ben al overweldigd door de pracht van de architectuur en mozaïeken. De binnenkant doet me niet veel maar ja, fatsoen he. En alle bezienswaardigheden zijn hier gratis. Niet eens donatiepotten. Dan is even rondkijken bij stoffige expo's een kleine prijs.

Als de chauffeur en concierge weer weg zijn, hang ik nog wat langer rond. Het gebouw is modern, de toren oud en gerestaureerd, en heel mooi. Vol azuurblauwe en groengeglazuurde details, Arabisch schrift in de mozaïeken. Ik ben helemaal gelukkig. Een hoog Oezbekistangehalte, qua uitstraling.

De terugweg gaat snel. Het mooie landschap flitst voorbij. De berg ... (naam vergeten) op de gevoelige grens met Armenië ligt te pronken met zijn besneeuwde top. Dorpjes, oude Lada's en velden flitsen voorbij. Een pickup truck met 2 koeien 8n de laadbak. Niet veel later gevolgd door een op vrachtwagentje met open laadbak met koe, schapen én geiten.

Terug in Nakhchivan laat ik me afzetten bij een restaurant. Dat blijkt gesloten, net als de buren. Aan de overkant zit onder een warenhuis restaurant Bir Bakal verstopt. Als ik er binnenkom blijkt het een enorm restaurant te zijn, bijzonder aangekleed met kleden overal, zithoeken en privékamers om te dineren. En alleen maar mannen, in een walm van rook en met bier voor zich. Azerbeidzjan is (grotendeels) islamitisch dus dat verwachtte ik niet. Maar ik leg bijna het loodje van de honger en had de link van Bir (één) niet gemaakt met bier. Ahem.

Ik bestel bij giebelende jongene mannen met Translate.Mijn adana kebab is niet pittig (vonden ze denk ik te scherp voor me), de auberginedip die ik dacht te bestellen blijkt een gegrild aubergientje on the side maar... mijn favo dragonlimonade is ijskoud en superlekker.

Als ik naar het toilet vraag, blijkt er alleen een herentoilet maar ze wuiven me van de andere kant van de ruimte door. De man die binnenkomt als ik mijn handen sta te wassen schrikt zich kapot. Hahaha.

Wat een geweldige dag! Met nog een wandeling door het centrum en weer een lekkere pot thee bij het theehuis van gisteren zit de dag hier er bijna op. Tegenover het hotel pak ik nog een mausoleum van een heilige mee en laat me in 6 a 7 minten voor 4 manat (2.20 euro) naar de luchthaven brengen. Wat is Nakhchivan een aanrader!! En deze tijd van het jaar? Het had niet beter gekund!!