Voor 't feestgedruis uit

Als ik me voorbereid op Gent, zie ik dat het oudste knipsel al uit 2010 stamt. Ik wil dus al best lang naar een bestemming die feitelijk op een steenworp afstand ligt. Met de aanbieding van de NS komt het er nu eindelijk van. Lekker relaxed treinen, ruim tijd bij de overstappen… je hoort mij niet klagen.

Omdat de Gentse Feesten dit weekend zijn, scoor ik het laatste betaalbare adresje op Booking.com. Voor 40 euro heb ik een aardige B&B aan de rand van het centrum, op loopafstand van Het Zuid, een OV-hub net onder ’t centrum.

Maar ik ga te snel. Gent kent een mooie kaart van de stad, met daarop alle street art werken aangegeven. Meteen tegenover station Gent Dampoort, waar ik uitstap, liggen er al twee. Daar ga ik dus eerst naar op zoek. Een jonge vent staat een dweil of iets dergelijks uit te kloppen en groet me met een vriendelijke grote glimlach. Ik kijk nog een beetje verbaasd om me heen, denkend dat ‘ie het tegen iemand anders heeft. Maar dan glimlacht ie nog maar een keer en knikt gedag.

Als eerste vind ik een werk van Roa, een street art artiest die wereldbekend is en oorspronkelijk uit Gent komt. Ik denk dat het een reiger is. Mooi! Iets verderop aan de andere kant van het grachtje zit een werk van Bue, dat me helemaal niet aanspreekt. Tegen de ringweg aan ligt een parkeerplaats, waar afbrokkelende muren een aantal werken dragen, die verstopt gaan achter schotten, vuilnis en veel auto’s. Maar ik weet ze te vinden. Een Afrikaanse man wenkt me en wijst me in het Engels op een werk van paarden, waarvan er een een raderwerk in zijn borst heeft. Ik krijg het plaatje met een hele verhandeling van de man erbij waarom hij het werk zo mooi vindt.

Maar dan is ’t tijd om te gaan inchecken. Op de wandeling naar de B&B kom ik alleen maar viezigheid, putjeslucht en honderden lege flessen op de stoepen tegen. Bah! Het mooie Gent begint niet meteen aan de randen van de stad, that’s for sure.

Als ik ben ingecheckt, ga ik meteen de stad in, en zie dat er een bushalte (met bussen vanaf Dampoort) meteen voor de B&B zit. Good to know!

Net voor ’t water ga ik nog even rechtsaf, naar ’t Koningin Astridparkje. Het is klein en best vol, met spelende kinderen. Verder is er weinig te zien maar met dit soort hofjes en parkjes is de stad hier al mooier.

Meteen over ’t eerste water ligt weer een werk van Bue, daar zijn er veel van hier in de stad. Maar ’t jaagpad langs ’t water is het leukst. In een dorpse setting, alsof je in Giethoorn rondloopt, kijk je uit over water met eendjes, mooie statige panden, bloeiende bloemen en op de afbrokkelende muren hier en daar een mooi street art werkje, van de illegale variant. Ik loop het jaagpad een flink eind op en neer, nu al genietend! En ik ben nog niet eens in het centrum, haha.

Van het jaagpad af, loop ik door en beland tot mijn plezier op de Tweebruggenstraat. Dit is een straat waar officiële, in opdracht gemaakte street art de hele straat siert, op een beschaafde, schone manier. Met mooie en minder mooie werken. Leuk om tegen te komen.
Voor ik het weet, sta ik op Het Zuid, de OV-hub dus, waar allerlei bussen bij elkaar komen. Om deze tijd is het er nog rustig. Hier zit het stadhuis en een aantal voorzieningen. Maar ook een hip café waar ik de ingang niet van kan ontdekken. En ik heb trek, want het is inmiddels al half 2 en ik ben om 5 uur opgestaan.

In de Lammersstraat zitten, naast ’t prominent aanwezige theater Vooruit, allerlei leuke restaurantjes en cafeetjes. Ik zie een Mexicaan en denk: ook leuk voor een keer. Maar ernaast zit een Beirut Streetfood restaurant, Aywa. Dus sorry, Mexicaan. Libanees wordt ‘t. De inrichting in ’t restaurantje is heel gaaf. Daar geniet ik al van voor ’t eten op tafel komt. Het tasting menu is zalig, het brood oneindig. Met een lekkere gemberbier (limonade dus), ben ik helemaal happy.

In de gang naast Aywa zit een groot steet art werk en in de ingang naar de garage erachter zit nog veel interessanter spul: een soort pentekeningen sieren hier de muren, in fijne zwart op wit lijnen zitten tekeningen in hoeken als woekerplanten, is gebruik gemaakt van een afgebladderd stuk stucwerk om het lijf van een vogel voor te stellen. Heel gaaf!

Net voor de Lammersstraat ligt een groot bouwwerk met omgekeerde tredes als gevel (uitstekend, naarmate je hoger komt) in het water. Het is er half en half afgezet en ’t ziet er verlaten uit. Vanwege mijn trek heb ik me er verder niet in verdiept.

Ik loop het centrum in en het word al druk. Ik dool van plein naar plein, door grotere en kleinere straten tot ik bij het Belfort uit een straatje kom. Het Belfort is de middelste van de drie enorme gebouwen op de Korenmarkt waar Gent bekend om staat. De St Baafs ligt voor mij rechts en daar had ik naar boven gewild. Maar je kunt het Belfort ook in, dus doe ik dat.

Het uitzicht is op een kleine honderd meter hoogte enorm mooi. Je kijkt op de wat sjofel uitziende chaos die een festival zonder mensenmassa’s is. Straks, als er mensen zijn valt dat niet meer op. De oranje en bruine daken van de stad worden hier en daar onderbroken door rode gevels. Mooi hoor! Binnen in de Belfort heb je zicht op de grote klokken en is er een soort museumpje.

Via de St Niklaas, waar ik nog even binnenstap en het schitterende plafond zie, loop ik verder de stad in. Eigenlijk wil ik met de watertram de Leie over. Het is maar goed dat ik geen kaartjes online heb gekocht want de mensenmassa is hier al wel aanwezig en door ’t feestgedruis van voorstellingen, van mime spelers en doedelzakspelers tot toneelstukken en zang, baan ik me een weg van de St Michielsbrug richting de Korenlei en Graslei. Dit zijn Gent’s meest gefotografeerde kades. Nu is het er letterlijk bomvol met mensen. Er zijn genoeg boottochtjes, maar de watertram die als hop on, hop off werkt, vind ik niet. Wel ’t bord, niet de halte. Maar ach, ik ben alweer afgeleid.

Het is van hier een korte wandeling naar Patershol, een oude wijk net boven het centrum die bekend staat om zijn gezelligheid.
Ik ben er zo, langs het oude fort Gravensteen, dat fors en nors ligt te zijn. In Patershol ben ik op zoek naar de konijnen van Roa en nog wat andere werken. De schattige pandjes zijn hier mooi, er zijn hier amper mensen dus ik vermaak me goed. Ik word uitgenodigd een oude kerk in te gaan waar een expositie van beginnende kunstenaars gratis te bezoeken is. Een soort street art op canvas, met rare installaties alsof je in een Mad Max film zit er tussen. Hmmm. Het hofje achter de kerk is leuk, maar ’t terrasje blijkt een soos voor vijftigplussers.

Als de steegjes te verwarrend zijn, vraag ik een middentwintiger of hij ze weet te vinden. Hij verandert zo van koers en loopt met me mee naar de konijntjes. Hij ziet vrienden en zegt gedag. Maar een minuut of wat later staat ie naast me en zegt: zal ik je mijn favoriete stukje Gent laten zien? Ik loop met hem mee en word naar de fraaie St Antoniuskaai gebracht. Daar zegt hij vrolijk gedag en kan ik lekker in mijn eentje ronddolen, langs een fraaie kade vol met kleurrijke bloemen in hangende bloembakken, de geur van de bloemen zwaar in de lucht, ’t kabbelende water met af en toe een luidruchtige toeristenboot. Oude panden schitteren aan beide zijden van het water, een standbeeld van St Antonius bij de brug die hij voor zijn minnares aanlegde (vertelde de twintiger me). Ook hier weer: genieten. Zo ver was ik zelf niet doorgelopen.
Langzaamaan dool ik terug naar Patershol en kom daar per ongeluk nog een werk van A Squid Called Sebastian tegen: een soort creatieve kleurrijke neushoorn. Zijn werken (van A Squid Called Sebastian) blijken héél divers te zijn, hier in Gent.

Mijn tong voelt na al dit wandelen in de warmte (terwijl het weer vooral somber is, met een enkele keer zon) als een lapje leer. Ik plof dus op een terrasje aan de Kraanlei. Een oneindige stroom mensen schuifelt voorbij terwijl ik van verantwoorde biologische limonades geniet en een kaasplankje omdat de lunch nogal overdadig was, maar ik zo wel naar ’t theater moet. Tjonge jonge, dit is lekker zeg!

Het hele centrum is afgezet en na 13.30 rijden er geen bussen of trams meer in het centrum. Dus de benenwagen terug de mensenmassa in. Inmiddels zijn er nog meer podia bezet. Ik kijk verbaasd naar een podium in de Poké Poké-tent waar amper geklede vrouwen liggen te kronkelen, met weinig meer dan 'pasties' op de borsten en een glitterbroekje. Ineens staat er ook een grote Braziliaan tussen, met een angstaangjagend kierende string met strass-stenen en een wit smokingjasje. De beats in de feesttent zijn van de Zuid-Amerikaanse variant maar ugh, die string… gauw verder.

Via de St Niklaas, het Belfort en de St Baafs schuifel ik tussen de mensenmassa’s de stad uit. Af en toe een Gentse Neus, een cuberdon, snoepend. De lokale zoetigheid is precies dat: zoet! Via het St Annaplein (waar ik een groot street art werk over ’t hoofd zie) loop ik terug naar mijn B&B. Ik krijg de ene voet bijna niet meer voor de andere. Als ik me heb opgefrist, heb ik nog net 20 minuten om even de voeten omhoog te doen.

Net voor achten sta ik weer bij theater Vooruit. Op Het Zuid was een politiemacht op de been die je toch even aan ’t denken zet: grote ME-achtige bussen met een soort stormramschermen er voorop, veel agenten. Niet aangenaam, al zijn ze er ter bescherming.

Klokslag acht uur zit ik in de zaal en niet veel later begint de voorstelling. Ik had me Michael van Peel voorgesteld als een soort Jelle Brandt Corstius. Maar de Antwerpenaar is dat helemaal niet. Hij is een soort actieve cabaretier die op een Vespa van Antwerpen naar Dakar in Senegal is gereden, in totaal het verkeerde seizoen, en totaal onvoorbereid (lees: ramadan, lees: geen informatie over grensdocumenten etc.). En hij is hilarisch. Ik versta zo’n 30% van wat hij zegt niet, want hij schakelt regelmatig over op plat Antwerps. Maar uit de verhaallijn en uit de toelichting haal ik de grote lijnen wel. Ik heb hardop zitten lachen: zo herkenbaar! Al ben ik die route niet geweest, het reisleed is universeel, haha.

Als de voorstelling afgelopen is, neem ik in the aptly named Poké Poké Bar net om de hoek van het theater, in de Lammersstraat, nog een snelle ginger ale. Dat krijg je, als je vergeet drinken te halen voor in je kamer. Dan kom je zomaar in een café terecht, haha.

Helemaal uitgeteld lig ik niet veel later in bed. Een mooie eerste dag in het overvolle Gent!