Het heilige der heiligen
Blijf op de hoogte en volg Danielle
26 Oktober 2013 | Oekraïne, Kiev
In Kiev is zoveel te zien, als er tenminste geen dikke laag mist over de stad hangt, en waar begin je dan? Nou, bij het allerheiligste in de stad: Kyevo-Plecherska Lavra. Dit is een enorm kloostercomplex waarvan de grootste kerk 7 indrukwekkende, uivormige gouden koepels heeft.
Het metrostation Arsenalska, het dichtstbijzijnde station, is de diepstliggende van Kiev, namelijk een whopping 107 meter onder straatniveau.
Als ik de metro uitstap, sta ik voor een enorme mensenmassa. Duizenden en duizenden mensen op de been, met blauw-gele vlaggen zwaaiend. En als je iets niet wilt in een land waar je vrijwel niets weet over de politieke situatie en de taal niet spreekt, dan is het wel in een politieke mars belanden. Ik vraag een meisje of het politiek is. Ja. Is het gevaarlijk? Nee. En inderdaad lijkt het wel een stille mars. Dus in zo hoog mogelijk tempo loop ik over de stoep tegen de richting in, er zo snel mogelijk bij weg. Maar dat duurt even want het zijn er echt veel. En dus ook veel politie! Aan het einde wordt de stroom mensen afgesloten door wel 20 geblindeerde politiebussen. Brrr.
Onderweg kom ik langs het Holodomor Memorial, een gedenkteken voor 4 miljoen hongersnooddoden. Door de mist is het beeld amper zichtbaar, laat staan wat er achter ligt. En op de terugweg hangt de mist er nog, dus helaas.
Voor 50 hryvna (5 euro) mag je het bovenste gedeelte van het complex op. Officieel moet je 100 hryvna (10 euro) betalen om te fotograferen. Dus ik laat de camera in de tas. Bij de Dormition Cathedral zijn de goudkleurige uivormige koepels nog bijna helemaal in de mist verborgen. Mensen drommem door een kleine zijingang en kopen er kaarsen en kaartjes waarop je, zo lijkt het, een wens kunt zetten. Verder naar binnen zegent een grote langharige priester in blauw met goud gewaad de gelovigen. Ze mogen een groot metalen kruis kussen en de meesten smakken er ook nog gauw een op z'n arm. Erg geduldig is hij niet: als ze te langzaam gaan, schuift ie ze weg en als een oude vrouw zijn hand kust, trekt hij die zwaar geirriteerd weg, best triest om te zien. En dan gaan een voor een de grote bewerkte deuren naar het binnenste gedeelte dicht en rest de gelovigen niets dan de zang die ergens uit speakers klinkt.
Bij de deur staan inmiddels twee andere langharige en langbaardige priesters helemaal in zwarte lange jurken tegen een plekje muur te bidden. Als ze in zang uitbreken doet een oude vrouw mee. De jongste priester zwaait rond met wierook en iedereen in de buurt probeert een rookwolkje mee te pakken. Oh, oh, ik snap ook echt helemaal niets van religie.
Het is buiten nog best rustig en ik schiet mooie plaatjes. Inmiddels krijg ik het, braaf getooid in hoofddoek zoals het hier hoort, behoorlijk warm. Pfff. Inmiddels ben ik afgedaald naar de Lower Lavra, het gedeelte dat gratis toegankelijk is. In de tuin staan een paar vrouwen, los van elkaar, te lezen uit wat bijbels lijken. Prevelend en heen en weer bewegend. Bij de Church of the Nativity of the Virgin staan ook weer rijen dik mensen. Hier plaatsen priesters even kort een soort hoofddeksel (zo lijkt het van een afstandje) op de hoofden. Ze dringen om ook aan de beurt te komen. Altijd nog minder bizar dan de ketenen die de gelovigen in Cairo zich lieten omleggen. In de lower lavra zijn ook twee grotkerken. Naast mijn hoofddoek moet ik nu ook een wikkelrok om mijn onzedelijke lange broek. Met een kaars van 20 of 40 cent kun je je weg verlichten. Toeristen laten ze normaal niet makkelijk alleen rondhobbelen maar ik schuifel mee in de rij en leg het geld voor het kaarsje neer dus voila, ik ben binnen. Levensgevaarlijk zoals al die mensen langs elkaar wringen in de smalle ondergrondse gangetjes. Open kaarsvuur, synthetische jassen en lange haren zijn geen goede combi. In de gangen en in kleine grotjes zijn de gemummificeerde in doeken gewikkelde lichamen van monniken/ priesters opgebaard en ook hier kust iedereen de kisten van glas. Honderden mensen per dag, duizenden misschien wel. Ugh!! Maar indrukwekkend is het wel.
De volgende halte is weer het centrum van de stad voor een hapje eten en de Zoloti Vorota, een gedeelte van de oude fortificaties, met daarom heen een houten bouwsel en 'ridders' waardoor het een rare attractie is. Op het pleintje ervoor staan allemaal koffie trucks en op de stoep worden opnames gemaakt van acteurs. Gauw weer weg dus. Het metrostation hier staat bekend om de mooie, oude mozaieken. Dat was me de vorige keer al opgevallen. Nu besteed ik er iets meet aandacht aan. Maar niet teveel want de roltrappen gaan hier gevaarlijk hard.
Podil is een wijkje met heel veel kleurrijke 20e eeuwse gebouwen. Als ik de weg vraag, neemt de Engelssprekende jongen me een heel eind mee de andere kant op, zijn zuurkijkende vriendin ten spijt.
Ondanks mijn voornemen besluit ik toch maar niet naar het Tjernobylmuseum te gaan. Morgen is het museum gesloten maar ik sla het toch maar over. Ik heb niet zo'n zin in de narigheid.
De straat vul Desyatynna zit vol met eethuisjes en vandaag ook nog een soort antiek en curiosa meets huisvlijt van de geschilderde dakpannen variant. Druk en gezellig dus. Maar wel weer een ongelooflijke klim. Aan het einde ligt de slagroomtaart van wat volgens mij de Andriyivsky usviz, St. Andrews Church, moet zijn tussen de artistieke creativiteit van 15e rangs broodschilders. Een lichtblauw met gouden kerk en kitsche schilderijen. Wat een lelijkheid bij elkaar! Maar wel gezellig, haha. Ik loop terug naar beneden, door een winkelstraat met nog veel meer restaurantjes tot aan de voet van de funicular. Er staat een enorme rij, ik kom net van boven en het is maar een kort ritje, dus ik vind het welletjes. Terug naar de kamer om even op adem te komen.
Bij het inmiddels vaste fruitvrouwtje koop ik de lekkerste mandarijnen die ik in lange tijd heb gehad. Ze lacht elke keer heel vriendelijk als ik kom en het maakt haar niks uit dat ik kleine hoeveelheden koop :-)
Net als de cola lightverkoopster (light hebben ze bijna niet, dus ik ga trouw naar dezelfde kiosk): ze weten dat ik ze niet versta maar kletsen vrolijk door tegen me. De mensen zijn hier echt superaardig, zeker als je een of twee woordjes Oekraiens probeert, en enorm behulpzaam. Er zijn deze vakantie heel wat 'stereotypen' gesneuveld :-).
s Avonds doe ik niets nieuws of spannends. Even het centrum in en op de terugweg een doner. Hier scoor ik met het woordje 'karku', kip. Ook dit meisje praat gewoon tegen me alsof ik het versta. Leuk is trouwens ook dat soms heel verlegen meisjes (vooral meisjes) zichzelf helemaal in de spotlight zetten doordat ZIJ wel Engels kunnen praten. Je ziet hun vrienden superverbaasd reageren.
Morgen alweer de laatste dag. Er is nog teveel te zien, en te weinig tijd. Maar eens kijken wat haalbaar is. Drie stedentrips in een is best heftig :-) .
Het metrostation Arsenalska, het dichtstbijzijnde station, is de diepstliggende van Kiev, namelijk een whopping 107 meter onder straatniveau.
Als ik de metro uitstap, sta ik voor een enorme mensenmassa. Duizenden en duizenden mensen op de been, met blauw-gele vlaggen zwaaiend. En als je iets niet wilt in een land waar je vrijwel niets weet over de politieke situatie en de taal niet spreekt, dan is het wel in een politieke mars belanden. Ik vraag een meisje of het politiek is. Ja. Is het gevaarlijk? Nee. En inderdaad lijkt het wel een stille mars. Dus in zo hoog mogelijk tempo loop ik over de stoep tegen de richting in, er zo snel mogelijk bij weg. Maar dat duurt even want het zijn er echt veel. En dus ook veel politie! Aan het einde wordt de stroom mensen afgesloten door wel 20 geblindeerde politiebussen. Brrr.
Onderweg kom ik langs het Holodomor Memorial, een gedenkteken voor 4 miljoen hongersnooddoden. Door de mist is het beeld amper zichtbaar, laat staan wat er achter ligt. En op de terugweg hangt de mist er nog, dus helaas.
Voor 50 hryvna (5 euro) mag je het bovenste gedeelte van het complex op. Officieel moet je 100 hryvna (10 euro) betalen om te fotograferen. Dus ik laat de camera in de tas. Bij de Dormition Cathedral zijn de goudkleurige uivormige koepels nog bijna helemaal in de mist verborgen. Mensen drommem door een kleine zijingang en kopen er kaarsen en kaartjes waarop je, zo lijkt het, een wens kunt zetten. Verder naar binnen zegent een grote langharige priester in blauw met goud gewaad de gelovigen. Ze mogen een groot metalen kruis kussen en de meesten smakken er ook nog gauw een op z'n arm. Erg geduldig is hij niet: als ze te langzaam gaan, schuift ie ze weg en als een oude vrouw zijn hand kust, trekt hij die zwaar geirriteerd weg, best triest om te zien. En dan gaan een voor een de grote bewerkte deuren naar het binnenste gedeelte dicht en rest de gelovigen niets dan de zang die ergens uit speakers klinkt.
Bij de deur staan inmiddels twee andere langharige en langbaardige priesters helemaal in zwarte lange jurken tegen een plekje muur te bidden. Als ze in zang uitbreken doet een oude vrouw mee. De jongste priester zwaait rond met wierook en iedereen in de buurt probeert een rookwolkje mee te pakken. Oh, oh, ik snap ook echt helemaal niets van religie.
Het is buiten nog best rustig en ik schiet mooie plaatjes. Inmiddels krijg ik het, braaf getooid in hoofddoek zoals het hier hoort, behoorlijk warm. Pfff. Inmiddels ben ik afgedaald naar de Lower Lavra, het gedeelte dat gratis toegankelijk is. In de tuin staan een paar vrouwen, los van elkaar, te lezen uit wat bijbels lijken. Prevelend en heen en weer bewegend. Bij de Church of the Nativity of the Virgin staan ook weer rijen dik mensen. Hier plaatsen priesters even kort een soort hoofddeksel (zo lijkt het van een afstandje) op de hoofden. Ze dringen om ook aan de beurt te komen. Altijd nog minder bizar dan de ketenen die de gelovigen in Cairo zich lieten omleggen. In de lower lavra zijn ook twee grotkerken. Naast mijn hoofddoek moet ik nu ook een wikkelrok om mijn onzedelijke lange broek. Met een kaars van 20 of 40 cent kun je je weg verlichten. Toeristen laten ze normaal niet makkelijk alleen rondhobbelen maar ik schuifel mee in de rij en leg het geld voor het kaarsje neer dus voila, ik ben binnen. Levensgevaarlijk zoals al die mensen langs elkaar wringen in de smalle ondergrondse gangetjes. Open kaarsvuur, synthetische jassen en lange haren zijn geen goede combi. In de gangen en in kleine grotjes zijn de gemummificeerde in doeken gewikkelde lichamen van monniken/ priesters opgebaard en ook hier kust iedereen de kisten van glas. Honderden mensen per dag, duizenden misschien wel. Ugh!! Maar indrukwekkend is het wel.
De volgende halte is weer het centrum van de stad voor een hapje eten en de Zoloti Vorota, een gedeelte van de oude fortificaties, met daarom heen een houten bouwsel en 'ridders' waardoor het een rare attractie is. Op het pleintje ervoor staan allemaal koffie trucks en op de stoep worden opnames gemaakt van acteurs. Gauw weer weg dus. Het metrostation hier staat bekend om de mooie, oude mozaieken. Dat was me de vorige keer al opgevallen. Nu besteed ik er iets meet aandacht aan. Maar niet teveel want de roltrappen gaan hier gevaarlijk hard.
Podil is een wijkje met heel veel kleurrijke 20e eeuwse gebouwen. Als ik de weg vraag, neemt de Engelssprekende jongen me een heel eind mee de andere kant op, zijn zuurkijkende vriendin ten spijt.
Ondanks mijn voornemen besluit ik toch maar niet naar het Tjernobylmuseum te gaan. Morgen is het museum gesloten maar ik sla het toch maar over. Ik heb niet zo'n zin in de narigheid.
De straat vul Desyatynna zit vol met eethuisjes en vandaag ook nog een soort antiek en curiosa meets huisvlijt van de geschilderde dakpannen variant. Druk en gezellig dus. Maar wel weer een ongelooflijke klim. Aan het einde ligt de slagroomtaart van wat volgens mij de Andriyivsky usviz, St. Andrews Church, moet zijn tussen de artistieke creativiteit van 15e rangs broodschilders. Een lichtblauw met gouden kerk en kitsche schilderijen. Wat een lelijkheid bij elkaar! Maar wel gezellig, haha. Ik loop terug naar beneden, door een winkelstraat met nog veel meer restaurantjes tot aan de voet van de funicular. Er staat een enorme rij, ik kom net van boven en het is maar een kort ritje, dus ik vind het welletjes. Terug naar de kamer om even op adem te komen.
Bij het inmiddels vaste fruitvrouwtje koop ik de lekkerste mandarijnen die ik in lange tijd heb gehad. Ze lacht elke keer heel vriendelijk als ik kom en het maakt haar niks uit dat ik kleine hoeveelheden koop :-)
Net als de cola lightverkoopster (light hebben ze bijna niet, dus ik ga trouw naar dezelfde kiosk): ze weten dat ik ze niet versta maar kletsen vrolijk door tegen me. De mensen zijn hier echt superaardig, zeker als je een of twee woordjes Oekraiens probeert, en enorm behulpzaam. Er zijn deze vakantie heel wat 'stereotypen' gesneuveld :-).
s Avonds doe ik niets nieuws of spannends. Even het centrum in en op de terugweg een doner. Hier scoor ik met het woordje 'karku', kip. Ook dit meisje praat gewoon tegen me alsof ik het versta. Leuk is trouwens ook dat soms heel verlegen meisjes (vooral meisjes) zichzelf helemaal in de spotlight zetten doordat ZIJ wel Engels kunnen praten. Je ziet hun vrienden superverbaasd reageren.
Morgen alweer de laatste dag. Er is nog teveel te zien, en te weinig tijd. Maar eens kijken wat haalbaar is. Drie stedentrips in een is best heftig :-) .
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
