Berucht Odessa: braver dan ik dacht
Blijf op de hoogte en volg Danielle
24 Oktober 2013 | Oekraïne, Odessa
Het openbaar vervoer in Odessa is best moeilijk te doorgronden, voor vertrek toch nog maar even aan de receptioniste vragen hoe ik bij de 7 km markt kom. De receptioniste snapt er niks van: you are the first foreigner to ever ask about this market. Okee?!
Ik huppel de Potemkin Stairs af, waarbij gezegd moet worden dat ik de ophef niet helemaal snap want het is een gewone trap... En dan ziet ie er ook nog eens niet bijzonder uit. Maar goed, drommen toeriste stromen elke dag weer toe. Meteen belaagd door jonge mannen met roofvogels op de arm voor een fotootje. Je kunt er genoeg souvenirs kopen: bontmutsen, matruschkapoppen, lelijke mokken. En overal staan heel hippe koffietrucks in minivariant. Maar ik neem dus de bus naar het station. Ongeveer een blok achter het station is de halte voor marschrutka #4 naar 7km. Maar voor ik er achter ben dat het ACHTER het station is, LINKS achter het station. Affijn, weer een klein uur dat ik nooit terug krijg. Vijf zwaarlijvige leren jassen (stereotype Russische crimineel in Hollywood films) bevestigen dat dit de goede marschrutka is (minibus met vaste route zonder vaste haltes). Eentje stapt in de bus en wenkt en ik stap de pikdonkere bus in. Oeps! Maar er blijkt al een vrouw in te zitten en na wat rondrijden is de bus vol. Onderweg stappen steeds meer mensen in. Sardientjes in een blik.
Zo zie ik nog eens wat van de andere kant van de stad. Woonblokken vol flats. Helemaal niet armoedig, best toonbaar alleen wat veel en wat dicht bij elkaar. Buiten de stad zie je wat meer verschillende huizen: van landhuizen tot vervallen lage arbeidershuisjes met golfplaten maar vele malen minder armoedig dan ik verwacht had. En alles in variaties van rose, zalm en oker.
Na ongeveer 40 minuten ligt aan de snelweg de markt. Duizenden containers naast elkaar gestapeld: de bovenste als opslag, de onderste als winkel. Een zwarte markt, met vooral ook veel zwarte handel en handel in knock offs, nepmerken etc. Een beetje dubieuze oorsprong hebbend, zeg maar. En je kunt er alles kopen: mooie kinderwagens, bont, speelgoed, kleding en dan niet eens alleen de kitsche variant, touw, tapijten, dekens... Kleine karretjes met 20 soorten thee worden door vrouwen tussen de containers door gelaveerd, de handkarren waarop de waren worden rondgereden ontwijkend. Een markt als deze heb ik nog nooit gezien: denk Beverwijk vanuit zeecontainers. Hier en daar verkoopt een Chinees of Vietnamees verse groente. En ik kom zomaar ineens ook vier Afrikanen tegen. Bijzonder want naast een enkele Aziaat zie je hier geen buitenlanders.
Ik probeer redelijk op te gaan in de menigte en dat lukt aardig tot ik bedenk dat een Indiase man wel eens Engels zou kunnen spreken en ik hem naar de uitgang vraag. Hij verstaat me niet, dus vraagt ie het zijn buurvrouw, en die haar buurvrouw, die door de hele gang galmt of iemand Engels kan. Ik mompel gauw 'uitgang' in het Oekraiens en met wat armzwaaien rechtdoor en rechtsaf probeer ik weer incognito verder te gaan, haha. En al koop je niets op zo'n markt, het is wel bijzonder om gezien te hebben!
Marschrutka #4 vertrekt zodra ik er in zit. Ik kan vanaf de snelweg nog net een blik werpen op het enorme terrein. Vreselijk groot! Voor 50 cent ga je terug naar het centrum. Alleen, als iedereen eruit is behalve ik, en we bij de eindhalte zijn, kijk ik wat verwilderd om me heen. De marschrutkachauffeur kijkt meewarig en klets tegen me aan. Wat ik niet begrijp. Ik murmel poyizd, poyizd (als in trein, trein omdat ik een blok vanaf het treinstation ben ingestapt. De man heeft blijkbaar medelijden en wenkt dat ik weer moet gaan zitten, maakt een u-bochtje, rijdt twee blokken terug, de hoek om en zet me bij een bushalte af, drukt me een visitekaartje met daarop busnummer 148 geschreven in de hand. Inmiddels heb ik snel 'bedankt' opgezocht en met een lach rijdt ie weg. En ik hoefde niks extras te betalen. Super toch!!!
Als ik terugkom bij de Potemkin Stairs staat het er vol met jonge matroosjes. Net als de politie hier met zulke grote petten dat de hoofden superklein lijken. Eigenlijk ziet het er niet uit.
De receptioniste vertelt me dat van het plein naast het hotel een bus vrijwel helemaal naar het beruchte Arkadia Beach gaat. Berucht om het bruisende (nacht)leven en berucht om de corrpte politieagenten die proberen toeristen af te persen. Arkadia blijkt een pokke-eind weg. Ik begin te twijfelen of ik het goed doe. Het enige meisje dat eruit ziet alsof ze Engels moet kunnen (iPad op schoot, studieus koppie) kan dat niet. Lang leve de vooroordelen, haha. Ik roep naar de chauffeur Arkadia en betaal alvast, in de hoop dat hij me waarschuwt. Maar dat is niet nodig want een oudere man spreekt me net voor het grote plein aan dat ik eruit moet. Kwartier niets gezegd en mij laten twijfelen maar toch zo behulpzaam! Een ander meisje helpt mee en samen vertellen ze dat ik kan overstappen op tram 5 aan de andere kant van het enorme plein. Als er ooit nog iemand wil beweren dat Oost-Europeanen niet vriendelijk zijn...
Arkadia stelt teleur. Net als ooit in Zeebrugge is ook hier alles ingepakt, opgepakt en verlaten. Een of twee verdwaalde kraampjes verkopen toeristische rommeltjes en drinken. De strandtenten zijn gesloten en opgebroken. Wat mensen niet tegenhoudt hier te komen. Het is best druk. Politie, laat staan corrupte politie, is echter nergens te bekennen. De loodgrijze zee buldert het strand op. Ik loop even op het korte strand en de pier maar na een drankje en frisse lucht ga ik maar terug richting hotel. Het mag een beruchte badplaats zijn... nu alleen even niet, haha.
Terug in het hotel spring ik snel onder de douche en maak me klaar voor een avondje opera. Tchaikovsky's Iolanthe. Over een blinde prinses die niet mag horen dat ze blind is. De soliste is supersterk, net als de mannelijke solist trouwens. Wat een kracht. Het theater is spectaculair. Voor het laatst opgebouwd in 1873 en een en al luxe, goud en marmer. Super! Ik heb de loge voor mij alleen en mijn zitplaats voor 2,34 euro blijkt super. Ik zie en hoor alles uitstekend! Twee uur genieten!
Na een snelle snack en whatsappen met mijn zusje (Barts reguliere paardrijpony is doodgegaan) ga ik richting kamer. Koffer inpakken want morgen vlieg ik al om 7 uur 's ochtends naar Kiev.
Ik huppel de Potemkin Stairs af, waarbij gezegd moet worden dat ik de ophef niet helemaal snap want het is een gewone trap... En dan ziet ie er ook nog eens niet bijzonder uit. Maar goed, drommen toeriste stromen elke dag weer toe. Meteen belaagd door jonge mannen met roofvogels op de arm voor een fotootje. Je kunt er genoeg souvenirs kopen: bontmutsen, matruschkapoppen, lelijke mokken. En overal staan heel hippe koffietrucks in minivariant. Maar ik neem dus de bus naar het station. Ongeveer een blok achter het station is de halte voor marschrutka #4 naar 7km. Maar voor ik er achter ben dat het ACHTER het station is, LINKS achter het station. Affijn, weer een klein uur dat ik nooit terug krijg. Vijf zwaarlijvige leren jassen (stereotype Russische crimineel in Hollywood films) bevestigen dat dit de goede marschrutka is (minibus met vaste route zonder vaste haltes). Eentje stapt in de bus en wenkt en ik stap de pikdonkere bus in. Oeps! Maar er blijkt al een vrouw in te zitten en na wat rondrijden is de bus vol. Onderweg stappen steeds meer mensen in. Sardientjes in een blik.
Zo zie ik nog eens wat van de andere kant van de stad. Woonblokken vol flats. Helemaal niet armoedig, best toonbaar alleen wat veel en wat dicht bij elkaar. Buiten de stad zie je wat meer verschillende huizen: van landhuizen tot vervallen lage arbeidershuisjes met golfplaten maar vele malen minder armoedig dan ik verwacht had. En alles in variaties van rose, zalm en oker.
Na ongeveer 40 minuten ligt aan de snelweg de markt. Duizenden containers naast elkaar gestapeld: de bovenste als opslag, de onderste als winkel. Een zwarte markt, met vooral ook veel zwarte handel en handel in knock offs, nepmerken etc. Een beetje dubieuze oorsprong hebbend, zeg maar. En je kunt er alles kopen: mooie kinderwagens, bont, speelgoed, kleding en dan niet eens alleen de kitsche variant, touw, tapijten, dekens... Kleine karretjes met 20 soorten thee worden door vrouwen tussen de containers door gelaveerd, de handkarren waarop de waren worden rondgereden ontwijkend. Een markt als deze heb ik nog nooit gezien: denk Beverwijk vanuit zeecontainers. Hier en daar verkoopt een Chinees of Vietnamees verse groente. En ik kom zomaar ineens ook vier Afrikanen tegen. Bijzonder want naast een enkele Aziaat zie je hier geen buitenlanders.
Ik probeer redelijk op te gaan in de menigte en dat lukt aardig tot ik bedenk dat een Indiase man wel eens Engels zou kunnen spreken en ik hem naar de uitgang vraag. Hij verstaat me niet, dus vraagt ie het zijn buurvrouw, en die haar buurvrouw, die door de hele gang galmt of iemand Engels kan. Ik mompel gauw 'uitgang' in het Oekraiens en met wat armzwaaien rechtdoor en rechtsaf probeer ik weer incognito verder te gaan, haha. En al koop je niets op zo'n markt, het is wel bijzonder om gezien te hebben!
Marschrutka #4 vertrekt zodra ik er in zit. Ik kan vanaf de snelweg nog net een blik werpen op het enorme terrein. Vreselijk groot! Voor 50 cent ga je terug naar het centrum. Alleen, als iedereen eruit is behalve ik, en we bij de eindhalte zijn, kijk ik wat verwilderd om me heen. De marschrutkachauffeur kijkt meewarig en klets tegen me aan. Wat ik niet begrijp. Ik murmel poyizd, poyizd (als in trein, trein omdat ik een blok vanaf het treinstation ben ingestapt. De man heeft blijkbaar medelijden en wenkt dat ik weer moet gaan zitten, maakt een u-bochtje, rijdt twee blokken terug, de hoek om en zet me bij een bushalte af, drukt me een visitekaartje met daarop busnummer 148 geschreven in de hand. Inmiddels heb ik snel 'bedankt' opgezocht en met een lach rijdt ie weg. En ik hoefde niks extras te betalen. Super toch!!!
Als ik terugkom bij de Potemkin Stairs staat het er vol met jonge matroosjes. Net als de politie hier met zulke grote petten dat de hoofden superklein lijken. Eigenlijk ziet het er niet uit.
De receptioniste vertelt me dat van het plein naast het hotel een bus vrijwel helemaal naar het beruchte Arkadia Beach gaat. Berucht om het bruisende (nacht)leven en berucht om de corrpte politieagenten die proberen toeristen af te persen. Arkadia blijkt een pokke-eind weg. Ik begin te twijfelen of ik het goed doe. Het enige meisje dat eruit ziet alsof ze Engels moet kunnen (iPad op schoot, studieus koppie) kan dat niet. Lang leve de vooroordelen, haha. Ik roep naar de chauffeur Arkadia en betaal alvast, in de hoop dat hij me waarschuwt. Maar dat is niet nodig want een oudere man spreekt me net voor het grote plein aan dat ik eruit moet. Kwartier niets gezegd en mij laten twijfelen maar toch zo behulpzaam! Een ander meisje helpt mee en samen vertellen ze dat ik kan overstappen op tram 5 aan de andere kant van het enorme plein. Als er ooit nog iemand wil beweren dat Oost-Europeanen niet vriendelijk zijn...
Arkadia stelt teleur. Net als ooit in Zeebrugge is ook hier alles ingepakt, opgepakt en verlaten. Een of twee verdwaalde kraampjes verkopen toeristische rommeltjes en drinken. De strandtenten zijn gesloten en opgebroken. Wat mensen niet tegenhoudt hier te komen. Het is best druk. Politie, laat staan corrupte politie, is echter nergens te bekennen. De loodgrijze zee buldert het strand op. Ik loop even op het korte strand en de pier maar na een drankje en frisse lucht ga ik maar terug richting hotel. Het mag een beruchte badplaats zijn... nu alleen even niet, haha.
Terug in het hotel spring ik snel onder de douche en maak me klaar voor een avondje opera. Tchaikovsky's Iolanthe. Over een blinde prinses die niet mag horen dat ze blind is. De soliste is supersterk, net als de mannelijke solist trouwens. Wat een kracht. Het theater is spectaculair. Voor het laatst opgebouwd in 1873 en een en al luxe, goud en marmer. Super! Ik heb de loge voor mij alleen en mijn zitplaats voor 2,34 euro blijkt super. Ik zie en hoor alles uitstekend! Twee uur genieten!
Na een snelle snack en whatsappen met mijn zusje (Barts reguliere paardrijpony is doodgegaan) ga ik richting kamer. Koffer inpakken want morgen vlieg ik al om 7 uur 's ochtends naar Kiev.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
