Regenachtig Lissabon

Lissabon ruikt anders. Anders dan ik verwacht had in ieder geval. Waarschijnlijk komt het door de dikke regenwolken die boven de stad hangen, alle vijf dagen dat ik er ben. Maar zelfs grauw en regenachtig is Lissabon nog erg leuk.

Met een metrokaart uit de automaat, met 10 euro tegoed, ben ik binnen de kortst mogelijke tijd bij metrostation Restauradores, in het centrum van de stad. Voor maar 1,25 euro ook nog.

Mijn hotel ligt vlakbij, halverwege de route van de Elevador do Gloria. Het oude trammetje omhoog had een teken moeten zijn dat het een steile klim zou worden, maar dat zie je niet echt op stadsplattegronden. In mijn hotelletje, waar ze geen woord Engels spreken, blijkt de kamer niet alleen de douche op de kamer te hebben maar onverwacht ook het toilet. En ook nog eens twee tweepersoonsbedden, kraakhelder beddengoed en elke dag schone handdoeken. Niet gek voor 20 euro per nacht!

Ik gooi mijn spullen in de kamer en ga meteen weer naar buiten. Het is nog droog en daar wil ik van profiteren. Via de Praça Dom Pedro slenter ik om me heen kijkend van Restauradores naar Praça do Comercio, een groot en statig plein aan de Taag. Rond het standbeeld wemelt het van de mensen, oude trammetjes steken het plein over, vol met toeristen. Op het plein waait het zo hard dat ik geen krul meer op mijn hoofd heb. Het is nog lekker warm dus via de kade loop ik, lekker uitwaaiend alsof ik op het strand loop, richting Cais do Sodré. Genieten!

De oversteek naar Cacilhas met de lokale ferry biedt een mooi uitzicht op de stad Lissabon. De ‘forenzen’ zijn binnen de kortste keren van de kade verdwenen en dan heb ik het dorpje bijna voor mezelf. Ik dool lekker rond, door kleine straatjes met kinderkopjes, hier en daar een verdwaalde suikerzoete, lichtblauwe kerk of een paar werklui die oude gevels vervangen. Overal zitten restaurantjes en overal staan sardinhas assadas op het menu. Ze lokken me het terrasje van een klein, basic restaurantje op. Niet veel later staan er vijf knapperig gegrilde sardienen met een krokant laagje van grof zeezout voor me op tafel. Met gepofte aardappel en vooraf vers brood met een schapenkaasje. Je moet ze even fileren (want met huid en haar bereid) maar dan zijn ze ook echt verschrikkelijk lekker. First mission (sardienen eten) accomplished! De ober schudt me vriendelijk de hand als ik wegga.

Op de ferry terug begint het te regenen. Dus met de metro dan maar. Een goede kop thee bij Starbucks later is het buiten weer (bijna) droog. Ik neem de Elevardor do Gloria helemaal omhoog en geniet van het uitzicht vanaf Miradouro de São Pedro de Alcântara, de bovenkant van Bairro Alto. De stad is één afbrokkelend plaatje van gele, roze en okerkleurige huizen. Vanaf het uitkijkpunt zie je de street art niet, die menige gevel in Lissabon ‘siert’.

Als ik even op de kamer wil bijkomen, is er een blackout en zit ik ineens in het donker. Naar buiten dus maar weer. Naar de Rua das Portas de Sao Antao, een straatje gevuld met tientallen restaurantjes. Meteen bij het eerste restaurant hebben ze perçebes, in het Nederlands eendenmossel, maar die naam doet de ‘bijzondere’ aanblik van deze ‘goose barnacle’ geen recht. Onooglijk zijn ze. Normaliter worden ze geoogst op rotsen in stormachtig water. Maar met al dit slechte week zijn de condities te slecht. Perçebes? Não! Ik baal flink! Weg culinair avontuur.

Aan het einde van de straat zie ik een klein ingangetje waar veel mensen voor staan, met allemaal een klein plastic bekertje in de hand. Navraag leert dat het een lokale anijsaperitief is. Voor maar 1,35 sta ik even later te nippen van een glaasje alcohol, staand op straat net als de locals. Na 3 nipjes trekt het me al in de benen dus laat ik de rest achter in de vuilnisbak. De weg naar het hotel valt me nog zwaarder dan ’s middags.