Cardioworkout voor Bangaan

Tijd voor Bangaan! Bangaan is een klein dorpje, diep in een vallei ten oosten van Banaue en voor wat betreft het ‘hiken’ het makkelijkere broertje van Batad. Dat gezegd hebbende: het is een flinke afdaling en dus ook weer een flinke klim, want Bangaan is niet via een weg te bereiken. De klim en de uitzichten zijn het doel van vandaag. En hoe vroeger ik op pad ben, hoe beter dus om de warmte van het middaguur te omzeilen.

Mijn chauffeur van gisteren schoof graag zijn jongere broertje naar voren voor deze trip van een halve dag. De prijs was redelijk, dus al ruim voor 8 uur zat ik in een tricycle met het broertje en achterop de motor een Engelssprekend vriendje.

De weg leidt steil omhoog Banaue uit en binnen no time verandert de weg in keien en modder. De gemiddelde tricycle kent amper vering, dus schuddend, bokkend en slippend gaan we op pad. Bij een aantal viewpoints stoppen de jongens om me de mooie vergezichten over de rijstvelden te laten zien. Maar de doorkijkjes in het lokale leven langs de weg, de wegwerkzaamheden en de vergezichten vanuit de hobbelende tricycle zijn vaak nog mooier.

De rit naar Bangaan (of Banga’an, zoals je het uitspreekt) duurt een uurtje en ik hou me afwisselend angstvallig vast of zit relaxed achterover met mijn ovenverse broodjes van de bakkerij naast de lodge. Als we bij een ‘goed restaurantje’ stoppen, kijken de jongens dan ook verbaasd op dat ik meteen door wil. En vóór 9 uur sta ik bovenaan de enorm steile wand die naar Bangaan leidt. Middenin een overvolle, drukke straat met niet-afgebouwde huizen wijst een bescheiden bord de weg tussen twee afbrokkelende betonnen pilaren naar het pad naar beneden. Het dorpje ligt al in volle glorie in de zon, zonder enig teken van leven in het dorp zelf. Het pad naar beneden loopt langs bomen, verborgen erfjes met één of twee houten huisjes. Halverwege zit een oude Ifugao-man in vol ornaat te slapen. Mijn herhaalde groeten wekken hem niet, dus ik laat ‘m met rust en loop door naar beneden. Het uitzicht is indrukwekkend!

Ik word een keertje ingehaald door een moeder met kind, op weg naar beneden, die ook opeens verdwijnen van het duidelijke pad. Moeiteloos klimt een kindje de wand op, zonder zichtbare inspanning, terwijl ik al huf en puf van de hike naar beneden. Het uitzicht is schitterend, de vallei ligt helemaal in het zonlicht, de dauwdruppels op de heldergroene rijstplanten glinsteren in het ochtendlicht. Omdat ik hier verder in mijn eentje ben, neem ik rustig de tijd voor wat macrofoto’s: mooie tropische planten, regendruppels op blaadjes, de patronen in de uitgedroogde aarde van de rijstvelden. Zalig.

Maar what goes down, must come up (in een vrije vertaling van het gezegde) dus als ik in het dorp beneden naast een verlaten straatje met een of twee traditionele huizen niets en niemand aantref, draai ik me om voor de klim de bergwand weer op! Het eerste, vlakke stukje is een makkie, maar al gauw ga ik over tot een routine van 30 a 40 treden omhoog, weer op adem komen, opnieuw 30 a 40 treden omhoog. Het zweet gutst langs mijn rug, de windstille bergwand, de hoge luchtvochtigheid en de enorme cardioworkout voel ik flink. De enige afkoeling is een scheut water over mijn gezicht, af en toe. En wonder boven wonder doe ik maar 10 minuten langer over de klim naar boven dan naar beneden. En naar boven is er opeens ook veel meer te zien: mensen zitten in de ogen wrijvend voor hun huisjes, er is iets meer activiteit terwijl het al best laat is. Ik word iets vaker ingehaald of gepasseerd door niet-hijgende locals en voor ik het weet, sta ik weer boven. Mijn chauffeur en z’n vriend schrikken zich een hoedje als ik stomend en puffend met een pimpelpaars hoofd ineens weer naast ze sta. Ze hadden me het komende uur nog niet terug verwacht, blijkt uit hun reacties.

Praktisch als altijd besef ik dat als we nu teruggaan, ik nog net op tijd ben voor een verfrissende douche en schone kleren vóór ik moet uitchecken. Dus off we go, dezelfde hobbelige weg over, terug naar Banaue. De jongens stoppen nog weer een paar keer voor het uitzicht, maar zelfs schitterend mooie rijstvelden worden gewoon als je er genoeg van ziet. De vriend van de chauffeur vertelt wel dat de overwoekerde velden in de verte steeds vaker te zien zijn. Jongelui willen het zware werk in de rijstvelden niet meer doen en trekken weg, waardoor er in de strakke lappendeken van rijstvelden ineens wollige, groene vlekken zitten.

Terug in de lodge fris ik me op. De rest van de lange zit tot de bus vertrekt, breng ik door met wandelen in het dorp, het updaten van mijn blog in een internetcafeetje en lekker eten en in de hangmat liggen in de lodge.
Als het tijd is om te gaan, komt het met bakken tegelijk uit de lucht. Dus tegen een woekerprijs (40 cent) brengt een tricycle me omhoog naar de bushalte. Elf uur duurt de rit naar Manila… minstens. Ik zie er vreselijk tegenop!