Reizen: rondhangen of rennen en racen

Omdat de luchthaven van Legazpi nou niet direct om de hoek ligt, sta ik op tijd op, twee minuten voor de wekker gaat. Even een paar koekjes en wat water, dan voor de verandering de koffer inpakken. Sommige dingen zijn nog niet helemaal droog. Ik maak wat last minute foto's want dat is er in Donsol niet echt van gekomen. En om kwart voor 7 sta ik langs de straat. Er komt meteen een tricycle die me naar het dorp brengt, naar de minivan terminal. Daar aangekomen ben ik de laatste passagier die nodig is om te vertrekken. Dus om 7.10 ben ik onderweg voor de kleine anderhalf uur durende rit naar Legazpi. Ik besluit niet uit te stappen bij de luchthaven maar tot de terminal mee te gaan omdat daar een grote supermarkt zit met fastfood tentjes. Even wat eten en een wc bij de hand. Maar om 9 uur zit ik met mijn goeie gedrag al op de doodsaaie luchthaven, waar de perfecte vulkaan gehuld in wolken achter troont. Ik hoefde er pas om 10.40 te zijn dus da's een lange zit. De vlucht vertrekt ruim 20 minuten te vroeg en dus zijn we ook op tijd in Manila. Met een metered yellow taxi rij ik in een half uur (en voor 4 euro) Manila in: een stuk minder louche en armoedig aandoend na een week van dit soort uitzichten en natuurlijk in daglicht. Ik ben blij dat de meeste vluchten er nu op zitten want ik ben al dat wachten meer dan zat.  

Friendly's Guesthouse is wel van de heel-backpackerige... Wel schoon maar verlept en mijn kamer ruikt kokhalzend vies naar doerian verbloemd met teveel luchtverfrisser. Ugh!   Boven op het dakterras zitten vooral veel van die 'kijk mij eens cool zijn want ik ben in India geweest en draag nooit meer westerse kleding' types. Dubbel ugh! Maar er is wifi en ik ben hier hooguit een uurtje of 4 a 5. Herstel, 2,5 uur. Ik loop namelijk net bij de receptie als ze Ohayami Trans bellen. Ik laat dus ook voor mij een plek reserveren op de nachtbus. Maar die kaartjes moeten voor 6 uur opgehaald terwijl de bus pas om 22 uur vertrekt. Ik regel even snel dat ik samen in een taxi ga met 3 uitermate vage Israeliers, sowieso niet mijn favoriete reizigerstype maar ik spaar wel 3 euro uit, haha. Die ik vervolgens vervreet (en meer) bij TGI Fridays in de mall om de hoek. Deze keer met de dressing on the side, een zaaalige caesar salad en aanvullend een snelle hamburger bij McD i.v.m. het budget.  

Ik sprint terug, fris me even op en net als ik de Israeliers wil zoeken, staan zij al klaar om te gaan omdat een van hen eerder weg wou. Gauw prop ik mijn spul weer in de koffer en daar gaan we. En shit, shit... we staan dus al voor half 6 bij de drie brakke bussen die de vloot uitmaken. Voor 9 euro een kleine 10 uur in de bus. Maar eerst 4,5 uur wachten. Ja, weer WACHTEN!!! Ten einde raad gooi ik na een uur of meer in een bloedhete wachtkamer met een schetterende tv mijn koffer maar in het hok bij de kaartjesverkoper om in de buurt op onderzoek uit te gaan. Ineens hoor ik een enorm getrommel: aan de overkant van de straat slaat een processie de hoek om de grote straat op. De dragers dragen wiebelend en al 5 personen met een kruis Jesus-style op de rug, op een soort platformpjes rond. Een enorme massa mensen loopt er zingend en trommelend omheen. En binnen 5 minuten is er niets meer te zien of te horen. Bizar, maar wel leuk natuurlijk!  

De wijk Sampoloc blijkt zowaar leuk, rond een plein met McD en Jollibee staan tientallen kraampjes met vers fruit, groente en vooral veel eten. Er heerst een gezellige drukte. Een groepje van een extreem luid en aanwezig Nederlands grietje en twee net in Manila gelande Fransen hebben zich bij me aangesloten. We hangen rond tot de Nederlandse op de eerdere bus weg moet, getrakteerd op een uitgebreid verslag over hoe de Nederlandse de strijd met een schimmelinfectie aangaat met middeltjes die ze over the counter bij de apotheek haalt, zonder precies te weten wat ze heeft en wat ze nodig heeft. Okeeee, ik heb mijn portie lijpo's wel weer gehad voor vandaag.  

in de bus blijk ik naast de ene (normaalste) Israelier te zitten. De temperatuur gaat op arctisch, fleece aan, pareo om en proberen te slapen. Halverwege de nacht gaat hij plat op zijn rug in het morsige gangpad liggen slapen. Mooi, ik heb de rest van de nacht twee stoelen. Dat maakt de rit over erg bochtige bergwegen met, zo schat ik in, enorme ravijnen ernaast nog een beetje dragelijk.