Groene chocolate hills en tarsiers met bolle ogen

Op maandag zit ik al vroeg aan het ontbijt, helemaal uitgeslapen en fris. Om 9.10 zit ik op een motor met gammele vering, op weg naar het plaatsje Carmen. De tarsier sanctuary bewaar ik voor de terugweg... Denk ik.

Ik probeer als een gek de stad uit te komen waar jeepneys, enorme bussen, tricycles en auto's kop aan kont vast staan. Doodeng want je tekent altijd een waiver die alle blaam en kosten op jou laten neerkomen als er iets misgaat. Niet al te ver buiten de stad durf ik weer adem te halen. Ze rijden hier weliswaar als wild wild west maar wel op een vriendelijke manier.  

Ik heb het idee dat ik helemaal verkeerd rij. Maar iedereen die ik het vraag zegt dat ik goed zit. En opeens zie ik het Tarsier Sanctuary bord. Dus hoppatee, de afslag, 1 euro entree betalen en 5 minuten later sta ik naar de eerste slapende tarsier te kijken. 's Werelds kleinste primaat is een nachtdier. Binnen de sanctuary (een bos) zitten er 10, de overige 100 ofzo leven in het wild. Dus elke dag zoeken ze de beestjes weer op en mag je ze zonder geluid te maken, bekijken. Ze zijn erg gevoelig voor geluid. En inderdaad, ze zijn schattig, met grote uitpuilende ogen die slaperig hangen. Super!

Na een rondje bos met nog een paar tarsiers ben ik klaar voor de rest van de rit. En dat is er een: de weg is op enkele ruige stukken na erg goed maar de eerste 15 tot 20 km zijn vreselijk bochtig, dus je kunt geen seconde je aandacht laten verslappen. De weg lopt hier door tropisch bos, erg mooi. Achteropkomend verkeer claxonneert gelukkig altijd, niet alleen bij de bochten. Maar er is weinig verkeer te bekennen. Berg op slurpt benzine, dus ik stop bij een hut/huisje en laat een coca cola literfles met benzine in de tank gieten. Zo gaat dat hier.

Ik schrik van twee knalblauwe vogels, aquablauw met oranje met spitse snavel (kingfishers) die rakelings langs mijn hoofd scheren.  

Na een tijdje kom ik weer op vlak terrein, hier en daar een dorpje, soms niet meer dan 12 huizen. Honden langs de straat, een enkele kip met kuikens. Inmiddels heb ik mijn t-shirt met lange mouwen op de naad kapotgetrokken want de zon brand als een gek, zelfs door mijn zonnebrandcreme en t-shirt heen. Mijn handen raken verbrand dus maak ik van de mouw een soort handschoen. Ik rij door rijstvelden waar volop mensen gebogen aan het werk zijn. Op zeil, langs de kant van de weg wordt rijst gedroogd, niet op een plek maar op tientallen. In de rijstvelden staan hier en daar huisjes, of koeien. Zwermen van een soort witte ibis (bedenk ik ter plekke, ibis) zitten zich te goed te doen, ondanks de stokken met plastic tassen eraan als vogelverschrikkers. Elk dorpje heeft een sjofel uitziende central market waar mensen lusteloos de warmte zitten te verduren. Ik doe nog een halfslachtige poging om er te stoppen. Inmiddels zit ik ruim 2 uur op de motor en mijn staartbotje doet pijn dus ik ga toch maar meteen door.  

En net als ik bedenk dat ik de hitte op mijn lijf en met warme helm omhuld hoofd niet meer trek en zeg: ik rij nog max. 15 minuten en dan kunnen die Chocolate Hills me wat, zie ik de eerste, nog heel eenzaam, uit een rijstveld omhoog steken. Erg mooi, zo'n rare gladde heuvel met alleen een soort gras erop. Maar ineens zijn het er tientallen!!! De afslag is dan zo gevonden. Onderaan koop je voor 50 pesos je entreebewijs (1 euro), en mag je doorrijden naar de viewpoint. Wow, wow, wow!!! Overtreffende trap!

Onderaan een hoge trap moet je even je wapens inleveren (huh? dat is niet echt een geruststellende gedachte). Een trede of 200 brengen je vervolgens naar het topje en daar is het uitzicht nog spectaculairder. Nu nog grotendeels groen, drogen ze in de zomer op naar de bruine chocoladekleur waar ze bekend om staan. 65 kilometer en 2,5 uur rijden zijn het in een klap waard. Wat superduperoverweldigend geweldig.

Een zakje gefrituurde banaantjes en een flesje water later stap ik op voor de terugweg. De reflexologiedames sla ik over :-). Ik krijg, supercool, uitgeleide van wat volgens mij de bijzondere arend is die in dit gebied leeft. Hij cirkelt hoog door de lucht, de thermiek gebruikend voor mooie duiken en opstijgingen. Heel bijzonder, heel groot ook en gek genoeg lijkt ie wel oranje als ie kaarsrecht omhoog gaat. Da's een mazzeltje.

Op de teruweg zie ik net iets meer van de omgeving: losstaande ATM's plompverloren op een grasveld langs de kant van de weg en kerken en gebouwen met een sterk Spaanse signatuur. Ook afbrokkelend natuurlijk. Maar mooi.  

De 60 km terug lijken sneller te gaan. Het laatste stuk langs de kust is bijzonder. De door eb drooggevallen delen liggen er onaantrekkelijk bij, met hier en daar een sliert groene smurrie. En toch zitten er volop mensen in restaurantjes boven de modder en spelen kinderen in de poeltjes die hier en daar staan. Heel verdwaald liggen er soms stukjes helderwit zand bovenop de modder. Gek. Maar de rit is mooi. Gelukkig rij ik in een keer helemaal goed door het nu nog drukkere verkeer naar de dame waar ik de motor van gehuurd heb. De motor veilig terug en ik zonder brokken weer terug. Fijn. Wat een geweldige dag!  

's Avonds eet ik bij een restaurant gerund door doven, met een cowboy thema, een zompige caesar salad en een karig met kip en rijkelijk met ui gevulde pollo empanada ofzoiets. Goed koken is niet makkelijk :-).