Duiken, fiesta en hanengevechten

Omdat ik zeker wil zijn van passend materiaal ben ik lekker vroeg bij de duikschool. Als enige, dus wacht ik op het dakterras op de rest. Er gaan in totaal 7 man duiken, 2 meiden snorkelen alleen.  

Het is ongeveer 40 minuten rijden naar Dauin, het plaatsje waar de boten van de duikscholen vertrekken. De weg loopt langs houten paalwoningen met hier en daar een stenen huis, vaak in halve staat van afbouwen. Er lopen kippen, honden en in de veldjes ossen. Ook nu weer branden overal langs de weg vuurtjes om vuilnis te verbranden.  

Het strandje van Dauin is van een viezig bruin zand waar een man stapels blad gewoon ingraaft. Dat kan ook natuurlijk. Onze boot is niet de mooiste, maar zo te zien wel de enige die uitvaart. Gelukkig, want de storm van vannacht was zo heftig dat ik van schrik rechtop zat. Tot aan Dauin sputterde het ook nog steeds.  

Het personeel zet alle materiaal aan boord. Mijn idee van lekker duiken! En 50 meter uit de kust begeeft de motor het! Maar dat is gauw gefikst. Het uitzicht op de kust is schandalig mooi, het groen en de bergen in slierten mist gehuld. In een half uurtje varen we naar Apo. Ik ga met een meisje en een divemaster naar beneden en het is vanaf de eerste seconde zo ontzettend mooi! Overal zwemt volop vis, liggen dikke zeekomkommers in soorten en maten zij aan zij met knalblauwe zeesterren. En het koraal is zo divers dat je het niet eens kunt beschrijven. We zien grote groupers, nudibranch in meerdere uitvoeringen, en als enorme toef op de slagroom een levensechte schildpad met twee vissen op zijn rug. Een schildpad!!! De dag kan niet meer stuk.  

De tweede duik doe ik niet, twee vind ik genoeg op een dag en ik doe de derde duik weer mee. Het snorkelen is er ook helemaal geweldig! Ik zie zoveel grote felgekleurde vissen, zelfs een kleine clownvis, nog meer zeesterren en heel bijzondere kwalletjes die steken als de pest. Na de tweede duik gaan we op Apo Island aan land. Nou ja, zwemmend met de spullen boven ons hoofd dan. Net als ik het water in wil stappen zie ik een bootje dat bijna helemaal gevuld is met een knapperig speenvarken voorbij varen.  De mannen proberen 'm zeewatervrij te houden. Hilarisch!  

Even 1,5 uur pauze. We (een Engelse die in Beijing werkt en een Duitser die al een half jaar reist) vallen met de neus in de boter. Ze zijn volop fiesta aan het vieren ter ere van San Vicente. En... En nu komt ie... Dat vieren ze door een paar flinke hanengevechten. Wij vallen midden in de selectie. En voor we het weten krijgen de hanen de messen aangebonden. Hard geroep, iedereen probeert zijn weddenschap nog binnen te krijgen. De Engelse wil 100 pesos inzetten, opgejut door een dronken dropje, maar ze is net te laat. Opgejut door de scheidsrechter vallen de hanen elkaar aan. Het duurt niet lang of de strijd is beslecht. Een haan druipt van het bloed maar ook de ander is de vechtlust kwijt,hoe de scheids ook probeert ze weer aan het vechten te krijgen. Niet lang daarna loopt een vrouw weg met een levensloze haan in haar hand. Wow, dat was even een bijzonder uitstapje.  

Op de boot zijn we klaar voor de volgende duik. Dit keer zien we veel minder vis, wel een frog fish en een paar nudibranch in kingsize formaat. En het mooiste van al, een hele zeebodem die bubbelt. Volcanic gas bubbles, volgens de divemaster. Erg cool! En dan weet ik weer waarom ik die stress elke keer weer doorsta: volcanic gas bubbles EN natuurlijk die supermooie schildpad!!!   Op de terugweg babbelen we na... Een leuke en gevarieerde groep. Gezellig!  

's Avonds eet ik bij een van de restaurantjes van Robinsons Place op een terrasje een chicken pandan (kip in bladeren gewikkeld) van een bananenblad i.p.v. van een bord, met 'river spinach' en knoflookrijst. Yum! Met een verse mangoshake als dessert. Tja, het is geen gepaneerde visreepjes van de markt voor 8 cent per sateetje, zoals het Franse stel vertelde, maar daar ga ik me niet druk over maken. Dan maar decadent voor 7 euro, haha.