Kokend heet Dumaguete

Aaargh, om 3.30 uur opstaan om mijn vlucht van 7 uur te halen valt me moeilijker dan gedacht. Maar netjes op tijd ben ik uitgecheckt en stap ik in een 'taxi' die de bewaker van het hotel heeft geregeld. hij vraagt niet belachelijk veel dus ik vind het best. De rit de stad in duurde ruim 40 minuten, eruit maar 15 dus ik zit weer eens veel te vroeg op de luchthaven. Vrijwel niemand checkt hier via internet in dus ik sta telkens in korte rijen.

De bagage is hier Indiaas groot. Enorme dozen en boodschappentassen, dichtgetapet en tot barstens toe gevuld. De logica om de achterste rijen achterin in te laten stappen snapt de helft van de mensen niet en iedereen tolt rond in het smalle gangpad. Twee kindjes kraaien van plezier als we de lucht in gaan. Eerste keer, denk ik.  

De landing op Dumaguete, zgn. een 'sophisticated university town', lijkt wel op het strand te beginnen. Mooi.

Om 8.30 uur is het al 36 graden met volle zon. Ook nu pingel ik meer voor het idee en betaal een redelijk genereuze 4 euro om me naar het hotel aan de andere kant van het stadje te laten vervoeren. De koffer kan in het hotel blijven staan maar de kamer is pas over twee uur beschikbaar. Dus maar meteen weer terug naar de andere kant van het stadje met een tricycle: een brommer met verhoogd, overdekt zijspan voor 3 westerlingen of een Aziatische familie van acht, haha. Of meer.  

Binnen 3 minuten heb ik bij Harolds Mansions duikshop de duiken voor morgen bij Apo Island geregeld. Morgen om 06.30 uur er zijn. Vertrek om 7 uur. Ik kies voor 2 i.p.v. 3 duiken. Lijkt me genoeg.  

Ik loop in de brandende hitte langs de armoedige huisjes en de industrie terug en kom prompt bij de haven aan. Ik koop meteen maar de ferry overtocht voor zondag. Binnen 2 uur na landing heb ik alles gedaan wat ik moest doen en het halve stadje gezien. Tot nu toe ben ik niet superenthousiast. Geen gezelligheid te bekennen maar net als in Manila wel veel afbrokkelende gebouwen, verval en troep. Maar ik ben er wel achter dat dingen er later op de dag iets florissanter uitzien. 's Ochtends is alles wat grimmiger, haha.  

Deze boulevard is een stukje beter dan Manila en er zitten een aantal leuke tentjes. Ik bestel bij Casablanca (de Bogart film, niet de stad) een yoghurt maar blijk een enorm ontbijt te krijgen met vers brood, verse sap, zalige jasmijnthee, yoghurt, muesli... Noem maar op. Lekker!  

Als ik na wat ronddolen en rondneuzen en een bezoek aan Robinsons Place, de grote mall naast mijn hotel volledig aan de kook ben en het zweet niet eens meer in stromen maar in watervallen uit elk van mijn porieën gutst, moet ik even afkoelen. Hotelkamer dus.  

Na mijn middagslaapje is de temperatuur dragelijker en loop ik met een flinke wandeling langs huisjes, kraampjes, restaurantjes en golfplaten sloppenwijkhuisjes richting stad. Het is beredruk. Bij de paalwoningen waar de term sloophout te goed voor is, zitten hele families buiten. Kindjes spelen verderop in de flink vervuilde stroom van een riviertje. De kleine bedrijfjes wisselen de lokale restaurantjes vol met potten en pannen af. Zelfs een plastic recycling bedrijfje zit er tussen. Vuurtjes van afval branden in de berm met de scherpe geur van smeulend plastic die in je neus prikt. Nogal tegenstrijdig met de 'go green' reclames die je overal ziet en de niet-roken policy die overal geadverteerd wordt.  

De boulevard wordt hier ook druk bevolkt door masseurs, frutselverkopers en verliefde stelletjes. Hier en daar zitten wat vieze oude sekstoeristen die nog niet een vrouw hebben opgescharreld. De restaurantjes zitten vol met oude Westerse mannen met een Filipijnse vrouw. Ik word daar altijd wat boos om, ook al gaat het mij niets aan natuurlijk.  

Ik eet bij een leuk restaurantje met Mexicaans thema een Filipijnse beef tapa, roergebakken biefstukpuntjes in een knoflook-sojasausje met rijst en frisse salade. Lekker, lekker.  

Via de supermarkt bij Robinsons voor wat water en snacks voor bij het duiken, ga ik terug naar de kamer. Al met al een mooi dagje. Snel even de blogjes schrijven en dan slapen. Morgen duiken wordt stressvol genoeg, haha.