Drukke vrijdag

In Egypte, beginnen dingen laat 's ochtends. En ze gaan tot 's avonds laat door. Dat ik gisteren niet heel vroeg op pad was, is volgens mij dan ook alleen maar goed geweest.

Op de website van Nileguide vond ik een uitgebreide 'Walking Tour of Islamic Cairo'. Islamitisch Cairo is de benaming voor de oude stad. Daarnaast heb je nog Downtown (waar mijn hotel zit), een wijk waar vooral expats wonen, de duurdere wijken op de eilanden in de Nijl en ga zo maar door.

Omdat de walking tour begint vanaf metrostation Attaba, ben ik naar 't Tahrirplein gelopen voor metrostation Sadat. Voor 10 cent kun je met de metro hele einden komen. Op het Midan Tahrir stonden duizenden mensen, allemaal gehuld in vlaggen of zwaaiend met vlaggen. Een beetje een opgewonden Koninginnedagsfeer. Er word muziek gedraaid vanuit meer dan manshoge boxen, jongelui staan er bovenop te dansen, op zijn Arabisch. Maar in tegenstelling tot vanochtend zijn het nu ook hele gezinnen en huisvaders die het plein bevolken.

Vanaf metrostation Attaba kom je met deze wandeling over een stukje erg druk bevolkt Cairo: meteen bij de uitgang zit een boekenmarkt met onaantrekkelijk uitziende Arabische boeken (vormgeving is hier niet zo belangrijk), maar ook oude kaarten en andere oude spulletjes zijn hier te vinden. Dan gaat de markt over in een kledingmarkt: ik heb nog nooit zoveel ruches, glitterdraad, pailletjes en studs gezien als tijdens deze wandeling. De zedige lange jurken hangen naast frivole, Christine le Duc waardig ondergoed. En daar zit dan een volledig gesluierde dame achter. In Cairo zie je relatief veel vrouwen in moderne kleding, weliswaar met hoofddoek, maar wel strak om 't lijf en met de zojuist genoemde kitschigheid. Vooral in de metro (in de vrouwencoupe) kun je lekker rondkijken.

Nadat ik flink lang rondgedoold heb door de marktjes met kitsche kleding en plastic schoenen, komen daar ineens ook kitsch beddegoed em vuurwerk bij. Rare combi.
In deze wijk staan volop oude, schitterend bewerkte gebouwen met houten balkonnentjes of randen van houtsnijwerk. Weliswaar allemaal verstopt achter reclameborden of opgelapt met oude planken maar als je omhoog kijkt zie je nog veel moois. De moskeeen in deze wijk vallen van ouderdom bijna uit elkaar. Bij de oproep voor het gebed komen de groene of gebloemde matten tevoorschijn en worden de kramen afgedekt met lappen of de toegang geblokkeerd met een stok of stang. De mannen zitten en masse klaar voor het gebed.

Ineens gaat de markt over in toeristische kitsch. Volgens de LP vooral in China gemaakt, haha. Ik vind in ieder geval niets van mijn gading. En dan ineens gaat de toeristische Khan el Khalili over in het el Hussein plein, waar de grote Hussein Moskee staat. Net er tegenover staat de bekendste, de Al Azhar moskee. Net als ik er ronddool gaat de moskee uit en worden van achter de tralies van het hekwerk rondom de moskee broodjes uitgedeeld met een stuk falafel erop. Mensen drommen er letterlijk voor om zo'n broodje te bemachtigen. Aan de achterkant stroomt de vrouwenuitgang leeg. Overal heerst een soort feeststemming en 't is heel gezellig. Kinderen krijgen snoepgoed of kadootjes en vrouwen en meisjes laten hun hand versieren met henna. Als ik sta te kijken, word ik ook gelokt en een minuut of wat later heb ik voor 1 euro mijn hele rechterhand beschilderd met de zwartbruine henna waar ze hier de voorkeur aan geven. Als ik in 't zonnetje zit om de henna te laten drogen, is er blijkbaar ineens een aanknopingspunt: vrouwen praten tegen me maar we verstaan elkaar natuurlijk niet. Dus ik glimlach heel wat over en weer. Een vrouw die een beetje Engels kan nodigt me uiteindelijk zelfs uit om met haar en familie te gaan winkelen. Erg aardig, maar ik sla 't wel af. Waar moet je 't over hebben als je 3 woorden kunt wisselen?!

Ik vervolg mijn wandelroute en kriskras door de Khal el Khalili tot ik bij de Bab el Futuh uitkom. In dit laatste stukje, dat sterk doet denken aan de Christelijke wijk in Damascus, qua bouw en versieringen, kom je langs het ene mooie islamitische monument na het andere. Moskeeen, madrassa's... omdat het vrijdag is (gebedsdag) bekijk ik alles van de buitenkant of vanaf de drempel maar ga verder niet naar binnen (zo dat al zou mogen).

Op de hoek tegenover Bab el Futuh zit een klein kraampje met sandwiches met worstjes. Ik bestel er eentje en voor 50 cent krijg ik naast de sandwich ook nog een aardappelsalade en ingelegde groentes. Ze openen speciaal voor mij een erg stoffig restaurant waar ze aan 't renoveren zijn, de stoelen hoog opgestapeld in de lucht. En dan zit je daar, in je eentje. Beetje knullig om dan te zeggen dat je net zo lief buiten op dat muurtje in de zon wilde zitten, hahaha.

De taxichauffeur die ik aanhou spreekt geen Engels, dus voor 't eerst kan ik mijn Arabisch tellen toepassen. Ik laat me bij mijn hotel uitzetten. Na een bathroom break (veiligheidsmarge na de worstjes, zeg maar) ga ik weer op pad. Met de metro van Midan Tahrir naar Doqqi, aan de andere kant van de Nijl. Via brede lanen vol bomen loop ik richting Sheraton, waar het Mr en Mrs Mahmoud Khalil museum ligt. Een hele trip, om er vervolgens achter te komen dat dit museum met veel oude impresssionistische meesters, gesloten is voor renovatie. Grmpf.


's Avonds loop ik wat rond in Downtown en kom uiteindelijk terecht (verrassing, verrassing) bij Felfela, een bekend restaurantje dat ook in alle reisgidsen staat. Ik neem er een mixed grill (live dangerously, die laatste 2 dagen, haha) met patatjes en twee van de goddelijkste guavesapjes van deze vakantie.

Mijn toetje haal ik bij de luxe patisserie El Abd, waar rijen dik mensen staat te wachten op hun beurt om een ijsje te kopen of een van de kitsch bewerkte taarten. Ik koop er een eclair met vanille... de umm ali moet maar een ander keertje :-). Of anders de ricepudding bij de afhaal Felfela om het hoekje...