Vreselijk warm

Nou,daar ben ik weer. Vanuit een erg warm Palmyra. Het stadje wordt afgeschilderd als een hellhole waar je aan je haren winkeltjes ingesleurd wordt maar ik heb nergens last van.

Gisteren ben ik tegen het einde van de avond hetzelfde rondje gaan doen als 's ochtends. Het wemelde ook vanavond weer van de vrouwen en families op straat. Van strak in de boerka (eerder uitzonder dan regel) tot in strakke jeans en ranzige strakke shirtjes met stripfiguurtjes erop. Dat kunnen ze hier wel, zonder gene kopen gesluierde vrouwen pikant ondergoed bij de straatverkopers. Glitter en kitsch vechten om een plekje op het Syrisch lijf. Hoe synthetischer, hoe beter. Gelukkig geldt dat niet voor het beddengoed, haha.


Ik heb inmiddels al twee dagen helse maagpijn (Luxor revisited, zeg maar, waar elke slok water krampen van jewelste oplevert) en heb amper iets gegeten. Maar gisteravond kon ik de mooie plek van Leila's Cafe, met uitzicht op de groen verlichte Ummayadenmoskee, niet weerstaan en ben ik gesetteld voor een kikkererwten kibbeh (handgevormd kikkerwtenprakje) en moutabel (ook een prakje, want daar grossieren ze hier in, dit keer van aubergine). Een paar happen met Libanees flatbread en ik kon naar de wc rennen, maar 't uitzicht was 't waard, haha.

De oproep tot het avondgebed schalde over het dakterras, geweldig! Wat een sfeertje!

Over straat gaan voelt hier, zelfs na donker, nog superveilig. Natuurlijk ook omdat overal gezinnen met kindjes lopen.

Uiteindelijk lag ik eens niet om half 9 al in bed, haha.

Om 05.15 ging de wekker. Ik was zo flauw dat ik bijna van mijn stokkie ging, dus gauw een mueslireepje. Daarna "snel" door naar een geldautomaat, al 6 gaven me geen geld, tot nu toe. Toen maar een taxi gepakt en me voor 200 SYP naar Karajat Harasta laten brengen. Natuurlijk mega teveel betaald want wie wil er pingelen als je beroerd bent, haha.

Werkelijk wel 30 winkeltjes op een rij die kaartjes kopen. El Kadmous (goed bekend) heeft pas om 09.30 uur een bus naar Palmyra (of Palmayre, of Tadmor, wat je wilt). Dus bij Al Riyyad probeer ik een ticket te kopen. Gelukkig komt er een hulpvaardige zakenman die me te hulp schiet. Ik moet wel even mijn paspoort geven en mijn kaartje bij de politie laten stempelen, maar dan hobbel ik braaf achter hem en zijn medewerker aan. Hij zet zelfs mijn koffer in de bus en vertelt de chauffeur dat ik maar tot Palmyra moet en dat mijn koffer dus vooraan moet staan. Onderweg krijgen we snoepjes, chocolaatjes, fris water en frisse doekjes. En dat bij een rit van 4,30 euro voor 3 uur. Om half 11 ben ik in Palmyra.

Als ik in Palmyra uitstap staat er meteen een taxi, die 50 SYP kost naar mijn hotel Al Nakheel). Hij blijkt er te werken, haha.

Ik zeg de zakenman gedag en laat me naar t hotel brengen. Voor 20 euro niet de luxe van Azie maar schoon en een degelijk bed.

Ik vraag de man van het hotel waar hun restaurant is en word naar buiten naar een cafeetje geleid. Daar word ik door twee Californische meiden en twee Arabische jongens uitgenodigd mee te eten van het ontbijt. Er wordt prompt een thee voor mijn neus gezet door een man met zulke verrotte tanden dat je er zelf tandpijn van krijgt, zo zwart als teer. De tafel staat vol met ingelegde aubergine (met heel veel olie), humus (met heel veel olie), geraspte kaas (met heel veel olie), olijven (met, je raad 't al: heel veel olie). Ik neem wat brood en knaag een beetje van een la vache qui rit, met hier en daar een hapje lekkers, maar geniet vooral van 't gezelschap: supergezellig.

Ik verken 't stadje maar de hitte drijft me naar binnen. Pas om 3 uur kom ik weer naar buiten en regel een trip naar de Three brothers tombe en een funerary tower. Buiten ontmoet ik een leuk Australisch stel en klets wat. Ik blijk straks met hun vrienden naar de tombe te gaan. Die vrouw spat bijna uit elkaar als ze hoort wat ik betaal, tot we erachter komen dat ik nog een heel program heb als zij alweer bij het hotel zijn. Desalniettemin heb ik natuurlijk te veel betaald, maar maar een kleine twee euro ofzo, haha.

Zij gaan op de terugweg met de chauffeur naar een oase en ik kan mooi aansluiten: naar de put, de dadelpalmen, de granaatappels en uiteindelijk ook nog naar de geirrigeerde groententuin, allemaal binnen verschillende muren uit brokken steen en klei. Alleen zou je dat minder snel doen! Op een terrasje drink ik een muntthee, eet een zakje chips en een blikje fris (voor suiker en zout) en na flink boeren voel ik me al iets meer mens. En ik heb nog niet eens Zantac genomen, haha.

's Avonds ga ik met de chauffeur, een rustige vriendelijk man, naar het kruisvaarderskasteel hoog op de berg. Net als 5 busladingen toeristen. Ik kom meteen in gesprek met een leuk stel uit California. De man spreekt vloeiend Nederlands en ze vragen me honderduit hoe ik rondreis. Zij zelf zitten in een toergroep. Het tweede australische paar reist trouwens per zeilboot en doet allerlei landen in 't middenoosten aan. Cool hoor. Ze zijn een half jaar onderweg straks.

Na een supercoole sunset (waarbij het ontwijken van de massa's mensen op de foto's de grootste uitdaging is) werp ik nog een laatste blik op de oranje woestijn en de enorme verzameling kolommen en pilaren, de groene oases in al dat oranje en laat me terugbrengen naar de stad. Ookal voel ik me beroerd, ik ben supertevreden met de opbrengst van vandaag. Morgen zou ik met de chauffeur van het hotel mee kunnen langs allerlei woestijndingen (kastelen, opgravingen) waarcoor hij al 2 mensen heeft maar ik hou me aan mijn plan en ga via Homs en Hama naar Aleppo...
Nou, nu eerst de goden maar eens tarten en zien of ik iets te eten kan vinden waar ik niet van moet kokhalsen (zoals bij de mueslirepen en chips, hahaha).