KwaiKwai

Om 8 uur staat de bootsman Blanki te wachten. Gewapend met mijn ontbijt (geroosterde boterham met pindakaas, een gekookt eitje en een broodje kaas) en een regenjas stap ik in de boot.

Voor 60 SRD wordt ik in ca. 2 uur stroomafwaarts naar Atjoni gevaren. We stoppen bij allerlei kleine dorpjes. Ik zie de eerste mooie jongens, tot ze hun mond opendoen en ze allemaal verrotte tanden blijken te hebben. Ze zien er stuk voor stuk hip uit, met merkkleding en stoere sneakers.

Het bootje wordt volgeladen met lege kratten Parbobier, blauwwit geblokte tassen met van alles en nog wat, bakjes eten die er twee dorpen verder weer uit gaan, tassen met hello kitty motief volgestopt met alles wat de binnenlanders gek genoeg vervoeren. Ze groeten me allemaal met een vriendelijk 'goedemorgen'. Pas als de boot echt vol is, schuift een dunne lange jongen naast mij op 't smalle plankje. Ze vallen bijna overboord van het lachen als de rugsteun van 2 jongens uit de vermolmde plankjes schiet en die jongens achterover tuimelen.

De rivier is breed en wel een halve meter minstens hoger dan 3 dagen geleden. De bootsman scheert heen en weer, de grote rotsen die onder water verdwenen zijn vermijdend. Het laveren in deze rivier is niet makkelijk en schijnt jaren ervaring te vergen. Zeker als je nagaat dat ze ook 's nachts regelmatig met hoge snelheid voorbij razen.

Het woud is ondoordringbaar. Er zijn geen zijarmen te zien en 't enige is groen, groen, groen. Hier een daar een wit of geel bloempje. Beesten zie je amper. Ik zie welgeteld een ijsvogeltje en eentje die erop lijkt maar dan met een veel langere snavel.

Gek genoeg zie je vrijwel geen vissers. Ik zie op, geloof ik, 3 plekken maar flessen rechtop staan. Geen zwerfvuil, maar markeringen van netten. De enige mensen die je ziet zijn de mensen die onderweg zijn naar of van kostgrondjes. Met zwaarbeladen korjalen varen ze dicht langs de kant, peddelend tegen de stroom in.

Langs de kant zie ik verschillende plekken voorbij komen waar je kunt overnachten. Djamaika bij JawJaw, Kimini Dimoengo, Kinini Paati en zo nog een paar, allemaal met veel afstand ertussen.

Na 2,5 uur komen we aan bij Atjoni. Het knooppunt tussen de Boven-Suriname rivier en de weg over land. Rond een klein betonnen platform liggen een flink aantal boten. Van hieruit worden de resorts e.d. bevoorraad. Er staan een paar supermarktjes met tralies voor hun waren en mensen. Busjes wachten op vracht in de vorm van enorme koelboxen met vissen of mensen. Een grote vrachtwagen van de fa. Gubbels uit Nederland is omgebouwd naar staatsbus: uit de zijkanten zijn ramen gesneden, er zijn banken ingebouwd en voila, een personenbus.

Ik kijk een half uurtje mensen, wachtend op Jacky. En juist als ik denk: ai, wat een louche volk hier, stapt een van hen op mij af en zegt: Danielle?

Hij vraagt om 50 SRD voorschot om eten te halen dus dat geef ik 'm. Ik zie 'm sjouwen met enorme jerrycans met benzine en eten voor we in een kwartiertje naar KwaiKwai varen.

KwaiKwai ligt op een eilandje in de rivier. Het is een lodge, met kleine houten cabins. Erg basic en een beetje muffig, maar wel met schone lakens en netjes opgemaakt. Ik ben de enige gast en er wordt gauw eten voor me gemaakt (kant en klare einoedelsoep verrijkt met aardappel en peper). De keuken midden op het terrein wordt meteen hangplek voor de 5 jongetjes en 't meisje van de gezinnen die hier wonen. De oudste, Valentino, zit op school en leert inmiddels Nederlands. Hij probeert even met me te kletsen, tot zijn moeder de kinderen verjaagt.

Ik hang net lekker in een hangmat, tot Jacky me komt halen: hij heeft een beter plekje voor me. Hij heeft een soort veranda boven het water van de rivier. Op de vloer ligt plastic tafelkleed, dat ze snel gedweild hebben. Er zijn twee hangmatten voor me opgehangen en hier breng ik de rest van de dag door.

Om 4 uur wordt ik geroepen. Mijn eten is klaar. Rijst met bleke, onaantrekkelijke kip in een soort kippensoep met witte bonen. Het smaakt niet zo slecht als het eruit ziet, dus ik eet mijn buikje vol.

Ik vraag of ik ook in de hangmat mag slapen, maar naarmate het later wordt, wordt het ook kouder en opeens vliegt er een zwerm vleermuisjes binnen, 11 stuks in totaal. Ze halen nog wat capriolen uit tot het schemerig wordt en zij zicht nestelen voor de nacht lijkt het wel.

Het begint te sputteren, en ik besluit toch maar in het muffige huisje te slapen. Jacky stelt dat trouwens ook voor, hahah.

Aan het begin van de avond komt hij met een verrassing: echt Saramaccaans eten! Ik zie een beige drabbige massa. Zo te zien gestampte cassave tot een soort soep gekookt. Ik neem braaf een hap en moet bijna kokhalzen. Het ziet eruit als enorm klonterige behangplaksel en de smakeloze, weiig zurige smaak doet me denken dat het hetzelfde smaakt. Jakkes!

Ik glimlach braaf en Jacky laat me "lekker eten". Zo gauw hij weg is haal ik mijn beker en schep die vol zodat het lijkt alsof ik wat gegeten heb, want ik wil ze niet schofferen. Ik breng de schaal een stukje minder vol terug.

Ik had best veel van mijn middageten over, dat had ik ook gezegd en ze hebben het opgehaald en opgegeten, zelfs 't stuk zwibbelkip (eeuwenoude soepkip, zoals mijn vader al voorspeld had) dat ik half afgegeten had laten liggen is opgegeten zie ik later. En geef ze eens ongelijk, kip is best duur voor een gemiddeld gezin heb ik begrepen.

Later spoel ik op het toilet gauw de Saramaccaanse schotel weg.

Inmiddels zit de hele familie in een hut, minstens 8 mensen op ongeveer 2 vierkante meter, de hut volgepakt met matten, een kast, waslijnen met lappen erover voor de nodige privacy? De generator gaat aan en tot laat 's avonds bonkt er Afrikaans klinkende muziek uit de hut. Ik ga vroeg slapen want ik heb weliswaar een spaarlamp die ik kan aandoen/uitdoen door 'm in de fitting te draaien, ik wil niet al teveel insecten in de kamer lokken, ondanks het muskietennet.

Mijn conclusie: ze doen erg hun best, maar de kennis van de wensen van de NL toerist zijn wat beperkt. Het eten is eetbaar, maar basic en ook de accommodatie en de wasfaciliteiten kunnen beter. De laatste vooral schoner, hoewel het wel acceptabel was.