Komodovaranen en prive bounty eiland

Labuanbajo is best druk, 's ochtens om 6 uur. Langs de haven zitten vrouwen met een speciekuip met verse vis aan metalen haakjes. Groot en klein, zo uit 't water. Ze houden ze vragend voor mijn neus... Ik wil wel, maar wat moet ik er mee doen???

Een paar minuten te laat ben ik bij Tony. Hij neemt me mee 't havengebied in en ik hou mijn hart vast, wat is een "grote" boot? "Mijn" boot is de laatste aan de steiger, en terwijl achter ons een mensenmassa de Pelni-ferry uit Bali staat op te wachten, drommen er ook steeds meer mensen op onze pier om me heen.

Omdat het laagtij is (jaja, waarom zou het ook eens makkelijk zijn?) wordt een laddertje van 5 treden met een touw aan zo'n grote metalen champignon op de kade vastgeboden en mag ik mezelf zo'n 2 meter lager op het dek van een boot laten zakken. Volgens mij schop ik iemand op zijn hoofd met mijn supermoddersandalen, maar ik ben niet in the mood met al dit geklauter. Maar 't gaat goed, en ookal is mijn boot enigszins verveloos, hij is best cool en ook zo groot als ik me had voorgesteld.

Ik krijg een kapitein en 2 crewleden mee, waarvan de jongste zo'n 13 jaar lijkt en continu in zijn blote jongensbilletjes staat omdat ie de broek stoer laag wil hebben hangen, maar dat enigszins lastig is als je een boot van de kade probeert los te krijgen en een anker moet ophalen.

Het uitzicht is schitterend, aan de ene kant het volkomen vervallen, verlepte Labuanbajo, dat er vanaf 't water zo mogelijk nog armoediger uitziet, en aan de andere kant de zee met allerlei eilanden die grijze schimmen vormen tegen het wolkendek en een zon die ergens probeert tevoorschijn te komen.

Na een half uur varen wordt de zee ineens ruw, de boot schudt heen en weer en valt van de ene grote golf in het volgende lage dal. Af en toe ligt de boot zo scheef, dat ik bang ben dat er water over de zijkant komt: a Perfect Storm is er niks bij! Maar ik ben niet bang, je voelt aan de boot dat de kapitein wel weet wat ie doet gelukkig.

Het is 2 uur varen naar Rinca (spreek uit Rintja) en het laatste half uur slaap ik. Als ik wakker wordt zijn we net bij Rinca en moeten we alleen nog het eiland rond, naar 't piertje. Onderweg heb ik toch maar mooi weer 3 vliegende vissen gezien (coole dingen) en veel mooie natuur met al die eilandjes, de verschillende kleuren water, en als de zon door is ook de kleuren van de natuur op de eilandjes.

Onze boot legt direct aan de pier aan, we zijn de eersten.

Bastian, de kapitein loopt mee naar 't office en na 15 US$ bijdrage en de entrancefee en nog wat mag ik doorlopen: alleen is er nog geen ranger te bekennen, die zijn nog met kerstverlof. Jongens, het is 27 december, kom op zeg.

Bij een van de huisjes op palen mag ik een kop thee drinken en krijg ik een kijkje in de smoezelige keuken. En ineens zijn er varanen! Een hele grote dikke ligt een paar meter verderop te zonnen. En dan komt er een kleinere, en nog een, en nog een ... Gelukkig zit ik hoog! Ik geniet... geweldig: de grote dikke komt langzaam op ons af gelopen en blijft op 2 meter afstand liggen en doet zijn ogen dicht...

Ik schiet tientallen foto's en geniet! Dit is de moeite van de vluchten wel waard!

Omdat er maar geen rangers komen neemt mijn kapitein (multifunctioneel) me mee op de wandeling van een uur. Rinca is furnace oven hot, schrijft de LP. 't Is nog maar 9 uur en de zweet druipt van me af. Tussen het struikgewas liggen dikke varanen, eentje zelfs bij een aantal holen (waar ze eieren in leggen), overal vliegen vlinders, springen apen rond, dikke mestkevers drukken tegen een paar drollen en harige rupsen in zwart en bruin kruipen over 't pad. Er rennen zelfs een aantal poelepetaatachtige beesten (of zijn 't fazantachtigen) door de bosjes: genoeg te zien dus! Op de terugweg zie ik nog wat meer varanen, jammergenoeg geen jonkies in bomen, dat had me wel cool geleken, maar a la.

In de modderpoelen richting pier zitten duizenden gaatjes en rennen krabben gauw weg als ze ons voelen aankomen: met hun knalrode buiken schuiven ze gauw hun gaatjes in.

Bij de pier aangekomen ligt er een luxe schip net iets buiten de haven: een luxe cruise van 10 dagen van Bali naar Flores, vertellen 2 Nederlandse opvarenden me. Tja, ik vind zo'n boot helemaal alleen voor mij toch ook wel supergaag, al klinkt dat wel erg koloniaal, hahaha.

Op de terugweg zijn de golven nog hoger, minstens een metertje of 3 is mijn onervaren inschatting, maar door de koers hebben we er minder last van.

Als we net weer in 't rustigere gebied komen, leggen we aan op een absoluut bountyeiland met een superwit strand. Tijd om te snorkelen. Ik wordt als het ware overboord gegooid: red je d'r mee.

Als ik flink aarzel (ik sta al tot mijn buik in 't water en als ik ga liggen wordt ik meteen flink meegetrokken en ik voel me ietwat paniekerig worden) komt Bastian maar ook met z'n duikbril overboord: hij wijst me een flink stuk verder naar links supermooie riffen met duizenden vissen. Zoveel heb ik er nog nooit gezien, ook niet in Lovina. En dat zonder eco-terroristisch brood, hahaha.

De stroming is enorm sterk maar met iemand in de buurt is dat stukken minder eng. Ik zie zoveel vissen en beesten en koraalachtige gevallen, ik BLIJF kijken. Helemaal als ik opeens over velden met zee-egels drijf, een een lobster zie, en help: net onder 't wateroppervlak zwemmen 2 lange dunnen vissen met enorm puntige snuiten. (Helemaal niet erg dat ze maar 40 cm lang zijn, hahaha). En hee, hele doorzichtige scholen onder 't wateroppervlak, en jaiks, nu zit ik ineens in hele scholen doorzichtige guppies, en , en, en, en... Ik weet niet waar ik 't eerst of laatst moet kijken. Geweldig, dit is nog net zo indrukwekkend als de vorige keer! Ik wordt wat stoerder en zwem naar 't punt waar 't rif ophoudt en 't opeens meters omlaag loopt: hele scholen bruinpaarse vissen zwemmen om me heen en houden respectvol zo'n 30 cm afstand van me... Dan ineens een hele school gele met blauwe, en kobaltblauwe kleintjes, die bijna lichtgeven.

Veel te gauw is 't tijd om weer aan boord te gaan. Ik amputeer bijna mijn eigen voet met 't laddertje omdat het touw meegeeft, maar ik ben gelukkig zo aan boord en we varen terug naar Labuanbajo.

Eenmaal aan land moet ik Tony even de bril en flippers terugbrengen en ik verken meteen (een stuk beter gemutst) maar het einde van de straat. En daar blijkt een leuk restaurantje te zitten: Prima Rasa. Ik drink de lekkerste fruitshake ooit: Sirsak, verser dan vers. Yammie! En dan meteen ook maar een garnalenhotplate. Ofwel: een kokendhete gietijzerenplaat met sputterende garnalen in zoetzure saus! Ook lekker!

Al met al ziet het leven er zo weer een stuk vrolijker uit, hahaha. Ik laat me met een bemo 't modderpad oprijden (en dat lukt nog amper, met de auto) en kies toch ook maar voor warm water bij de kamer voor die 3 euro extra, hahaha.